El Misti

Ja mensen ik ben weer terug in de stad waar het allemaal begon, Arequipa. De laatste dagen in Cusco waren één groot feest, ondanks de Carnaval. Carnaval in Peru betekent namelijk niet meer dan elkaar nat te gooien met waterbalonnen en emmers water. Vooral de vrouwelijke toeristen moesten het ontgelden. Maar goed, na afscheid te hebben genomen van mijn Cusqueense vrienden en vriendinnen heb ik maandagavond de nachtbus naar Arequipa gepakt. Ik was die gare bussen meer dan zat dus nam ik de duurste (14 euro). Een zeer luxe dubbeldekker, met heel veel beenruimte en avondeten. Evengoed weinig geslapen en na een rit van 9 uur was ik tegen zonsopgang zomaar weer in Arequipa.

Hostel geboekt, geslapen en de volgende dag was het weer ouwejongenskrentebrood in het talencafé, met Renzo en de anderen. Best raar om weer terug te zijn. Dagen erna m'n levensritme van Cusco beetje doorgetrokken (onder andere een knotsgekke avond in de karaokebar), maar dat was eigenlijk omdat ik niks anders te doen had. Ik wilde namelijk de Misti beklimmen, maar daarvoor moest er eerst een groep zijn (van 2 tot 4 personen). In de praktijk wordt de Misti namelijk niet zo vaak beklommen als de reisbureau's doen geloven (die werken allemaal samen om groepen te maken). In deze tijd van het jaar gaat er hooguit twee keer per week een groep de Misti op. Uiteindelijk kon ik voor zaterdag boeken, voor 40 dollar inclusief uitrusting. De Misti is een actieve vulkaan van 5822 meter hoog. Eens in de zoveel jaar vindt er een uitbarsting plaats, die worden echter van tevoren 'aangekondigd'. Bij de Arequipeñas is de Misti niet zo populair, in de jaren '80 zijn er verschillende klimmers nooit meer teruggekomen, en er heerst sindsdien een beetje een mythe dat het er erg gevaarlijk is.

Enfin, zaterdagochtend begon de expeditie, samen met de 19-jarige gids en twee reislustige zussen van in de twintig uit.....Eindhoven! Ze waren erg gezellig en ik was blij dat ik weer eens wat Nederlands kon ouwehoeren. De één had de Kilimanjaro al eens beklommen en de ander had op Borneo ooit een klim van boven de 4000 meter gemaakt. Ik viel dus een beetje in het niet met m'n Wageningse berg die ik regelmatig ben opgerend. Zij waren echter pas een week in Peru en ik was in Puno en Cusco al aardig gewend aan de hoogtes.

Na een autoritje van een uur over een zeer hobbelige C-weg stonden we om 10 uur op een hoogte van 3415 meter, aan de voet van de Misti. Die was helaas niet zichtbaar want het was behoorlijk mistig en het zicht was hooguit 100 meter. Het motregende licht en zo begonnen we aan onze klim naar het basiskamp, door een rotsachtig steppelandschap. Alle spullen moesten we overigens zelf meeslepen in onze backpacks. 5 kilo water per persoon, slaapspullen, tent, extra kleding en eten (energierepen, chips, chocola en cocasnoepjes tegen de hoogteziekte). Alles bij elkaar al gauw zo'n 10 kilo. Ergens halverwege even gelunched en om een uur of half 4 waren we bij het basiskamp op 4300 meter. We besloten echter door te gaan naar het tweede basiskamp op 4600 meter, dat zou ons de volgende dag een ruim half uur schelen.

Uiteindelijk waren de gids en ik rond half 5 bij het tweede basiskamp (niet meer dan een horizontaal stukje grond dat was omcirkeld met wat stenen). De meiden trokken het behoorlijk slecht en kwamen pas 3 kwartier later aan. Met mij ging het nog goed, het was me erg meegevallen. Tenten opgezet en de gids ging het eten klaar maken. Het weer was erg apart, het ene moment zat het potdicht met mist, en twee minuten later trok de mist naar beneden en was het zo helder dat je de top van de Misti en andere besneeuwde bergen in de omgeving kon zien, erg mooi. Soep en spagetti gegeten, cocathee gedronken en om een uur of 18.30 in bed. Behoorlijk krappe bedoening in de tent (ik kon niet languit liggen) en het was berekoud. Met een flinke hartslag die de eerste tijd boven de 100 lag heb ik geen moment geslapen. Daar ging ik van tevoren al vanuit, vanwege het tijdstip en de omstandigheden. Buiten hoorde je geritsel van muizen en een soort konijnen met hele brede staarten. Ik dacht ook een poema te horen, maar poema's komen niet voor op de Misti, aldus de gids.

Om effe voor tweeën moesten we eruit voor de grote klim in het donker. De meiden besloten te blijven liggen vanwege ernstige hoogteziekte, dus ging ik alleen met de gids op pad. Het vroor en de lucht was kraakhelder. Arequipa was prachtig zichtbaar in de vorm van oranje lichtjes. Het was niet eens echt pikdonker omdat de maan en sterren aardig fel schenen (ik heb nog nooit zoveel sterren gezien). Terwijl half Arequipa zich waarschijnlijk nog aan het bezatten was (zaterdagnacht 2.10 uur) begonnen wij zonder te hebben gegeten aan onze klim. Zo weinig mogelijk mee, alleen wat water, energierepen en een zaklamp. Na een uur gestopt om effe wat te drinken en te eten (niet te veel want dan kots je toch alles uit). En daarna weer verstand op nul en gaan. M'n discman met MP3 speler had ik inmiddels ingeschakeld als afleiding voor de gedachten, dat is echt ideaal op dit soort momenten!

Het klimmen was zwaar (paar keer gevallen, keertje m´n kop gestoten), maar toch heb ik geen moment zo stuk gezeten als toen in de Colca Canyon, maar toen was ik ook halfziek. Af en toe was er sprake van een soort pad, maar meestal was het gewoon kiezen wat het meest begaanbaar leek. Tussendoor nog even een stukje rotsklimmen meegepikt, waarbij je vooral niet moest vallen. Toen het zonnetje opkwam waren we al vrij dicht bij de top. Het laatste stuk door de sneeuw was klimtechnisch gezien niet heel moeilijk, wel vroor het 10 graden en je moet om de paar minuten stoppen om op adem te komen. Van hoogteziekte (hoofdpijn, misselijkheid, extreme hartkloppingen) had ik gelukkig geen last. Na 4 uur en tien minuten waren we om 6.20 uur op de top van 5822 meter. Gemiddeld wordt er 6 uur over gedaan dus dat was behoorlijk rapido. Het waaide flink, het vroor streng maar het uitzicht was super. De Chachani vulkaan en de bergketens waarachter de Colca Canyon zich bevindt waren helder zichtbaar.

Na 20 minuten begonnen we onze afdaling en dat ging erg snel. In plaats van over de rotsen gingen we nu half joggend over een soort van ski-piste bestaande uit as van de vulkaan, met hooguit wat losse stenen. Bij het basiskamp aangekomen effe relaxed gegeten, tenten in gepakt en daarna met z'n allen weer verder naar beneden. Uur of 12 waren we weer veilig aan de voet van de Misti, alleen weer een paar kilo lichter (m'n broeken worden steeds wijder). Al die tijd zijn we trouwens niemand anders tegen gekomen, best apart. Om 13 uur werden we opgehaald door de auto. Bij m´n hostel aangekomen gedouched en voor het eerst in bijna 30 uur maar weer eens geslapen. Los van een licht verbrand gezicht, een paar blauwe plekken en een zere keel, weinig overgehouden aan de tocht, die zeker de boeken in gaat als een hoogtepunt van mijn reis!

Vandaag relaxed dagje gehad, uitgeslapen en samen met nog een Nederlands meisje bij Renzo gelunched. Morgen ga ik Arequipa (na alweer een week) verlaten, en ga ik met de bus naar de woestijn van Zuid Peru en dan door naar Noord Chili. Daarna trek ik vrij snel door richting Bolivia is het plan. Erg genoten van mijn tijd in Peru, wat ik echt een geweldig land ben gaan vinden. Maar nu ook wel veel zin om eens wat andere landen te gaan bezoeken.. Ben benieuwd wat het allemaal wordt!!

Maarre, hoe'st eigenlijk met jullie?!

Groetjes,
Sander