Van de sneeuw naar de Amazone

Ja beste mensen het duurde even, maar hier weer even een berichtje uit America del Sur, waar het nog steeds goed toeven is hoor. Mijn bijna drie maanden durende hoogtetraining in de bergen is beëindigd, ik heb de Altiplano verruild voor de Amazone. Momenteel zit ik in Santa Cruz, gelegen in het tropisch laagland van Bolivia. 70% van Bolivia is trouwens tropisch laagland. Santa Cruz is een grote stad met meer dan 1 miljoen inwoners, en het commerciële centrum van Bolivia. Heel anders dan de steden in de bergen, moderner ook, met Braziliaanse invloeden. Daarnaast lopen hier errug veel mooie vrouwen, het is bijna ongelooflijk.. Afgelopen weken veel meegemaakt en daarvan weer wat hoogte- en 'dieptepunten' samengevat. Ik loop een beetje achter dus het wordt een lang verhaal. Ik werk maar even met kopjes, da's wel handig.

4/5 APRIL: BEKLIMMING VAN HUAYNA POTOSÍ (6088 meter)
Als je ooit de Andes bezoekt: beklim een berg! Echt, het is een flinke fysieke uitdaging en het geeft een fantastische kick. Je ervaart het landschap totaal anders dan vanaf onder aan de berg. En klimmen in de Andes is bovendien zeer goedkoop vergeleken met bijvoorbeeld de Alpen of de Himalaya. Vrij impulsief had ik in La Paz besloten om na de Misti nog een berg te gaan beklimmen. Ik was in een reisbureau om m'n jungletours te regelen, en toen bedacht ik dat het toch ook wel stoer klinkt om tot boven de 6000 meter te hebben geklommen, staat leuk op je CV. Dus gelijk maar voor de volgende dag een beklimming geboekt. M'n voorbereiding was niet echt optimaal, de dagen ervoor veel uitgeweest en de avond van tevoren slecht geslapen omdat ik in m'n hoofd al bij de beklimming was, ik had er echt zin in. Die avond trouwens uiteten geweest met een 25-jarige Boliviaanse die al 7 jaar in Spijkenisse woonde en dus Nederlands sprak en nu met haar kinderen op vakantie was, was erg grappig. Had haar die avond ervoor bij toeval ontmoet in een karaokebar, maar dat terzijde. Verder met het klimverhaal, ik wist dat het zwaar zou worden en het weer zat ook niet echt mee, want het had de hele nacht geregend. Op El Alto, het hoge deel van La Paz, lagen de volgende ochtend zelfs sneeuwresten. Na wat gepuzzel vanwege wegblokkeringen (die komen hier bijna dagelijks voor) met een auto naar een hoogte van 4750 meter gebracht. Daar gegeten en gewacht op de gids, die naar beneden kwam met twee Zwitsers, die de top niet hadden gehaald. De totale beklimming was met 1338 meter een stuk korter dan de Misti (2407 meter), maar het was natuurlijk wel een stukje hoger en een groot deel door sneeuw en ijs.

Na twee uur klimmen waren we op het basiskamp van 5200 meter. Het was een pittige klim, mede vanwege de zware backpacks met tent, slaapspullen, eten en de hele uitrusting voor de sneeuwklim (erg zware schoenen). Water hoefden we gelukkig niet mee te sjouwen want dat haalden we van de gletsjer. Het had de hele weg licht gesneeuwd (korrelsneeuw) maar later klaarde het op en het uitzicht was echt ongelooflijk mooi. Moeilijk om met je camera vast te leggen, je moet het gewoon zelf beleven eigenlijk, wat een landschap! Op het basiskamp waren ook andere klimmers, twee Brazilianen en een man van rond de 60 uit Nijmegen, genaamd Albert. Voor hem was het al de vierde dag dat 'ie het ging proberen. Bij eerdere pogingen waren het weer of de hoogteziekte spelbreker. Barre gesprekken gehad over het hele bergbeklimgebeuren. Hij had ook al eens de hoogste berg van Zuid Amerika beklommen, en tijdens die klim (van 6 dagen) 3 mensen zien sterven, allemaal door hoogteziekte. De Huayna Potosi staat in de klimmerswereld bekend als een 'wandelberg'. Je hoeft er niet echt een handige klimmer voor te zijn ofzo, dat kwam voor mij dus wel goed uit.

Maar goed, na het eten (soep, brood, pasta) en de cocathee gingen we om een uur of 18.00 naar bed. Bijna alle kleren aan want het was berekoud. Geslapen heb ik uiteraard niet, maar evengoed is het belangrijk voor je lichaam om aan de hoogte te wennen. Om 1:40 uur begonnen we na wat eten aan de beklimming van 888 meter door de sneeuw, beginnend op de gletsjer aan de rand van het basiskamp. Dik ingepakt, gewapend met pikhouweel, hoofdlampje en met klimijzers om de schoenen begonnen we aan de klim. Ik zat met een touw vastgeketend aan de gids, in het geval een van ons in een gletsjerspleet zou vallen. Onderweg gingen we namelijk regelmatig over sneeuwbruggen, waarbij we diepe ijskloven passeerden. Het ene moment sneeuwde het en het andere moment was het kraakhelder. Al gauw kwamen we de andere klimmers tegen. De Brazilianen hadden het erg koud en haakten al vrij rap af. De route die we liepen was niet heel steil, maar daardoor wel vrij lang. Halverwege kwamen de touwen eraan te pas. We moesten een ijsmuur op van 30 meter hoog met een klimweg van 40 meter, lekker steil dus. Dat was behoorlijk heavy maar het viel me evengoed mee hoe goed het te doen was met de sneeuwijzers en pikhouweel. En ik zat natuurlijk vast aan een touw met de gids, die als eerste ging. Het allerlaatste stuk naar de top was echt megazwaar: 150 meter omhoog over een afstand van 230 meter, met een klimhoek van 60 graden. Iets minder steil dan die eerdere wand maar erg lang en zwaar. Om de 10 meter stoppen om uit te puffen, maar het idee dat de top nabij was gaf de kracht om door te gaan. Uiteindelijk waren we om 6.20 op de top, na 4 uur en 40 minuten klimmen, ruim voor zonsopgang. Achteraf gezien nog een snelle tijd ook, want er staat gemiddeld 4 tot 7 uur voor. De gids vond me 'muy fuerte' (erg sterk), terwijl ik het idee had dat het op zich wel sneller had gekund als ik wat fitter was geweest. De foto's op de top zijn een beetje matig, lens beslagen en slecht zicht. Ik had ook helemaal geen zin meer om foto's te nemen, door de vermoeidheid en kou word je ook lekker onverschillig. Het uitzicht viel tegen door de bewolking. Als het helder is kan je het Titicacameer en de jungle zien liggen. Later klaarde het wel wat op en werd het zicht beter.

Na een minuut of 20 begonnen we aan de afdaling, het zonnetje kwam inmiddels op. De Nijmegenaar was ondertussen ook bijna boven trouwens. Het afdalen ging rap, maar duurde in totaal evengoed bijna 3 uur, vanwege de vlakkere stukken. Nu kon ik eindelijk zien door wat voor landschap ik had geklommen, echt supermooi. Bijna bij het basiskamp aangekomen was ik echt helemaal uitgeput. Ik had m'n waterflesje van de berg laten rollen, zodat ik al uren droog stond. Het was mistig en ik had hallicunaties dat ik ergens op het land liep rondom ons huis in Heerhugowaard, heel raar. Ik wilde zo snel mogelijk die berg af en drinken en slapen. Op het basiskamp cocathee gedronken en effe gerust. Daarna tent opruimd en bepakt en bezakt weer terug naar de 4700 meter, dat laatste stuk door de rotsen was nog best gevaarlijk, maar ik bleef overeind. Daarna 2 uur met de auto terug naar La Paz. Gelijk gedouchd en met een zeer voldaan gevoel m'n bed ingedoken.

6-8 APRIL: VAN DE ALTIPLANO NAAR DE AMAZONE
De volgende dag zou ik naar het plaatsje Rurrenabaque vliegen. Nog voor ik naar het vliegveld ging kreeg ik te horen dat het vanwege de hevige regenval niet doorging. Het vliegveld van Rurrenabaque is namelijk niet meer dan een grasveldje. Die ochtend erop vol goeie moed naar het vliegveld, maar na 5 uur wachten werd ons meegedeeld dat het opnieuw niks zou worden. Dus weer terug met de bus naar La Paz, waar ik het nu wel zo'n beetje gezien had. Gelukkig waren er een paar erg relaxte Australiërs om de tijd mee door te brengen. 's Avonds maar weer uitgeweest (geweldige avond gehad met een leuk indianenmeisje die me overal mee naar toe nam) en volgende dag ging 'ie dan eindelijk. Het was een 13-persoons vliegtuigje maar we waren vreemdgenoeg slechts met 6 man. Velen hadden hun vlucht blijkbaar definitief gecanceld.

De vlucht was fantastisch, vanaf El Alto op 4085 meter, het hoogste passagiersvliegveld ter wereld, daalden we af naar 104 meter. Eerst moesten we trouwens nog even het gebergte ten noorden van La Paz over, waarbij we onder andere de Huayna Potosi passeerden. Links was het Titicaca meer goed zichtbaar, waar ik een maand of twee geleden nog op dobberde... Eenmaal de bergen over begon de daling naar het regenwoud, het werd steeds warmer in het vliegtuigje en na een klein uurtje stonden we in de tropen. Zo sta je bij -15 op 6 kilometer hoogte in de sneeuw, en zo zit je bij 30 graden iets boven zeeniveau in de groene Amazone. M'n lichaam zal wel gedacht hebben. Rurrenabaque ligt trouwens zo'n 1000 kilometer noordelijker dan daar waar ik Bolivia via Noord Chili binnenkwam, bijna net zo noordelijk als Cusco in Peru. Het schiet dus nog niet zo op naar mijn eindbestemming Buenos Aires...

9-11 APRIL: DE PAMPA'S
Volgende ochtend begon de driedaagse trip naar de Pampa's, een soort biesbosch in de tropen, maar dan honderden malen groter. Het was nog wel even 3 uur met de jeep door de bagger en de stof, en 2,5 uur varen met de boot. De groep bestond uit 7 man en het was gezellig, met onder andere 3 Engelse gasten die zo hun eigen comedy serie zouden kunnen beginnen. De gids sprak alleen Spaans, en aangezien ik de enige was die een beetje Spaans sprak moest ik het naar het Engels vertalen (de rest was namelijk Engels, Iers en Australisch). Gelukkig was de gids niet zo heel spraakzaam. 3 leuke dagen gehad, lekker gegeten en veel gezien: onder andere hele kleine lieve aapjes, krokodillen, roze dolfijnen (mee gezommen waarbij ze je voeten kusten), vele vogels, schildpadden en niet te vergeten muskietos. Vooral tijdens onze zoektocht naar de anacondes door de zompige rietlanden kwamen de mozzies in grote getalen aanvallen. Ze prikken gewoon door twee kledinglagen heen. Anacondes hebben we uiteindelijk niet gezien trouwens.

Tijdens de avonden veel gekaart met de Engelsen (het spel shithead) en gepraat over voetbal, vrouwen en nog meer voetbal. Het WK begint al lekker te leven onder de backpackers. Op tijd de klamboe weer in want 's ochtends moesten we er weer vroeg uit. Een van de Engelsen ontdekte trouwens de eerste nacht een spin in z'n klamboe toen ie al klaar was om te gaan slapen. Ander hilarisch moment was toen er rat door de hut rende, ontdekt door een van de vrouwen (de gil was tot in Brazilië te horen). Enfin, verder nog pirañas gevist en er aardig wat gevangen want ze hadden flinke honger. Toen we ze bij het avondeten geroosterd opgediend kregen, werd ook wel duidelijk waarom ze zo hongerig waren want er zat amper een hap vlees aan. De smaak was wel goed verder. Het weer in de pampa's was warm en vochtig, met vrij veel bewolking en de eerste dag wat regen, niet extreem heet in ieder geval. Enfin, na deze geslaagde drie dagen zijn we, terug in Rurrenabaque, met de hele club naar de lokale gringobar geweest, heel toepasselijk 'the Muskietos' genaamd. Volgende dag weer vroeg op voor de tocht naar het regenwoud.

12-14 APRIL: JUNGLETOUR NATIONAAL PARK MADIDI
De animo voor de regenwoudtrip was duidelijk minder, ik was alleen met een Zwitsers meisje Isabel genaamd, de gids (Antonio) en een kok. Na 3 uur varen over de Beni rivier, die volgens mij meer water afvoert dan de Rijn in Nederland, waren we bij het kamp. De boottocht was zeer ontspannen. Het is ongelooflijk wat een grote rivieren je hier hebt. De Beni rivier vormt dan met nog aantal vergelijkbare rivieren tezamen één van de vele zijrivieren van de Amazone (die uiteindelijk meer dan 100 km breed is). Het kamp lag midden in Nationaal Park Madidi, dat samen met Manu in Peru bekend staat om zijn zeer grote biodiversiteit. Er komen bijvoorbeeld zo'n 1100 vogelsoorten, meer dan 10% van alle soorten op aarde. Ook leven er nog indianengemeenschappen in het wild. De jungle van Bolivia is de meest ongerepte van de Amazone, de mens heeft er veel minder invloed op gehad dan in bijvoorbeeld Brazilië, waar grote delen in cultuur zijn gebracht.

Enfin, bij het kamp gelunchd en een 4 uur durende excursie door het oerwoud gemaakt, op Hogeschool niveau in het Spaans. De gids Antonio was zeer kundig en toegewijd in het bosgebeuren, en wist een hoop leuke wetenswaardigheden te vertelen over het bosleven, de dieren en de planten die je kunt gebruiken voor allerlei doeleinden. Dieren zie je trouwens amper in het bos, de jaguar heeft bijvoorbeeld een territorium van 100 vierkante kilometer, dus meer dan sporen hebben we niet gezien. Wel kleine dieren, vogels en insecten natuurlijk. Maar goed het ging ook niet echt om te dieren, ik vond het al bijzonder om gewoon een keer door puur regenwoud te wandelen. 's Nachts weer op pad speciaal om dieren te spotten, de jungle zit dan echt vol met geluiden. En de volgende ochtend ook nog een flinke tocht gemaakt. 's Middags zouden we worden opgehaald door de boot, die kwam echter niet opdagen dus moesten we nog een dagje extra blijven. Dat was niet zo'n ramp op deze locatie, het kamp was erg relaxed en rustig. Samen met een Zuid Afrikaan Graeme die 5 dagen in de jungle aan het vogels spotten was, zijn we gaan zwemmen in de rivier. Nouja, het was meer met de stroom mee afdrijven en vervolgens weer langs de kant teruglopen. Lekker in de modder gespeeld en uiteindelijk tot de conclusies gekomen dat we slachtoffer waren van de zandvliegjes, piepkleine mugjes die er flink op los staken. M'n kuiten en rug zaten onder de beten, het was echt een ramp om te zien. Maar goed, volgende dag kwam de boot en gingen we weer terug naar de bewoonde wereld.

15-19 APRIL: NAAR TRINIDAD EN SANTA CRUZ
Die avond na het eten (voor de derde keer in hetzelfde zeer goede visrestaurant) heb ik in m'n eentje Rurrenabaque verlaten en de bus genomen naar Sanborga. Na 5 uur hobbelen in een klein busje midden in de nacht aangekomen en mijn meest gare hotel tot nu toe geboekt, voor 1,50 euro... 's Ochtends de bus naar Trinidad genomen, een tochtje van 230 kilometer waar normaal 9 uur voor staat. Op mijn kaart van Bolivia had ik gezien dat het de enige weg was in een gebied van honderden kilometers dus ik dacht, dat zal wel verhard zijn. Mooi niet dus, het was niet meer dan een (zeer) slecht onderhouden landweggetje. Het landschap waar we doorheen gingen was trouwens veel opener dan ik had gedacht, met veel graslanden met koeien.

De busrit ging echt helemaal nergens over, je stuiterde alle kanten op en we gingen niet sneller dan een fiets. De bus zat vol met gezinnen met kinderen die het blijkbaar allemaal maar normaal vonden. De Bolivianen lijken zich er bij neer te leggen dat vele dingen in hun land niet deugen. Sander werd halfgek. Maar het kon erger, het begon te regenen en binnen de kortste keren was het één grote baggerzooi. We kwamen net aan bij een pondje, maar moesten wachten tot de passaatregens voorbij waren. Twee uur later konden we het pondje op en daarna gingen we verder door de bagger. We gingen niet harder dan een voetganger en de bus gleed aan alle kanten weg. Regelmatig kwamen we vast te staan, waarna er een heel team de bus uitmoest om te graven en hem weer uit de bagger te trekken. Ondertussen was het ook één grote baggerzooi in de bus. Bij het volgende pondje hebben we meer dan een uur stil gestaan omdat er geen motorboot was om het pondje te duwen... Uiteindelijk waren na 15 uur, tegen 12 uur 's nachts in Trinidad. De gemiddelde snelheid was 15 kilometer per uur...

Trinidad (nee niet het land van Leo Beenhakker) is een middelgrote stad in noordelijk Bolivia waar ik 2 dagen ben gebleven. Niet veel te beleven, de mensen verplaatsen zich op een motorfiets en de vrouwen zijn knap. Effe tot rust gekomen en opgetrokken met een Duitse huisarts van 37, genaamd Tilmann. Tweede paasdag samen met Tilmann op gehuurde motorfietsen (1 euro per uur) de omgeving van Trinidad verkend. Die deed me een beetje aan Nederland in de zomer denken: vlak, waterrijk, vrij open en zeer groen. Het kwam ook een beetje door het weer, een stevige zuidoostenwind kracht 6, bewolkt en hooguit 21 graden. Ik snapte niet echt waar die kou vandaan kwam, maar het bleek ook vrij extreem te zijn, zo zag ik op weeronline.nl. Normaal is het 30 graden, maar in de wintertijd waait er soms een koude zuidenwind, die de temperatuur in de zuidelijke Amazone kan doen kelderen tot een graad of 12 overdag.
Enfin, gisterochtend na een busrit van 10 uur in Santa Cruz aangekomen. Een zeer ontspannen rit van 550 kilometer over gewoon asfalt (dat ga je dan echt waarderen). Gister overdag m'n slaap ingehaald en vandaag zit ik al de hele dag in het internetcafé, m'n tijd te verdoen op dit medium... Vanavond ga ik maar weer eens bier drinken denk ik. En ik ga nog effe langs een reisbureautje om te kijken of hier überhaupt noch etwas zu tun ist op toeristisch vlak. Volgende bestemming is in het uiterste zuiden van Bolivia, ik ga dan met de trein (kijk er nu al naar uit). In Argentinië, waar alles een stuk westerser is, heb ik dan nog een ruime 3,5 week om wat te acclimatiseren alvorens ik 17 mei naar Holanda vlieg. Zo, nu ga ik echt stoppen, vrolijk Kerstfeest allemaal en succes met tuinieren.

Groetjes uit een zonnig Santa Cruz,
Sander Johannes Mooij