La Paz en The Dead Road

Zo, hier weer even een update vanuit Bolivia. Inmiddels heb ik het gezellige Sucre verlaten en zit ik in La Paz, de hoofdstad van Bolivia. Na alle fiestas met m'n Hollandse vrienden in Sucre heb ik op de valreep toch nog maar een toeristische activiteit ondernomen: een excursie met de dinotruck naar 's werelds grootste vindplaats van dinosaurus voetstappen. Deze zijn even buiten Sucre te zien op een verticaal stuk afgrond, dat in de loop der miljoenen jaren is 'gekanteld'. Was wel apart om te zien, want in tegenstelling tot wat je zou verwachten maakten de dino's maar hele kleine stapjes (ze hadden ook maar een klein hart). Enfin, na afloop weer helemaal op de hoogte van de nieuwste paleontologische bevindingen. Verder heb ik op die slotdag nog een overheerlijk broodje met 3 kroketten gegeten aangevuld met een goeie bak koffie. Dat was in een café waarvan de eigenaar uit Nederland komt, prima voor mekaar aldaar. Diezelfde avond heb ik me met de nachtbus naar La Paz laten vervoeren, hetgeen bijna 15 uur in beslag nam. Overdag gingen er geen bussen, zodat ik weer eens compleet uitgeput op m'n nieuwe bestemming aankwam, om 9 uur 's ochtends.

La Paz is de hoogstgelegen hoofdstad ter wereld, gebouwd op hoogtes tussen de 3600 en de 4100 meter. Het ligt als het ware in een kom, omgeven door bergen, wat wel een mooi gezicht is. Volgens m'n informatiebronnen wonen er ruim 1,6 miljoen mensen, maar volgens mij zijn het er veel meer. De Bolivianen planten zich in rap tempo voort. Baby's verschijnen hier nog gewoon spontaan en gaan gelijk bij de mama op de rug in het indianendoek (waarvan ik me nog steeds afvraag wat ze er allemaal instoppen). Er is ook wel veel armoede hoor, en de allerarmsten zijn echt blij als je ze wat eten geeft. In restaurants krijg je hier toch altijd veeeel te veel. Bestel een gerecht uit de Boliviaanse keuken en je krijgt een hoeveelheid vlees voorgeschoteld waar een modern Nederlands gezin met z'n vieren van eet. Dus de rest kan je dan in een plastic bakkie meenemen voor de liefhebbers op straat. La Paz is een hectische stad, vol met toeterende taxi's en busjes. Het lijkt wel overal markt, op elke stoep zitten Indianengezinnen eten en spullen te verkopen. Ook grossiert het hier van de toeristische winkeltjes met allemaal van die leuke Boliviaanse dingetjes en soeveniertjes. Heb alleen niet zo veel plek in m'n backpack, helaas. Verder is het weer vanwege de hoogte frisjes, maar als het zonnetje er doorprikt, is het wel uit te houden.

Maar goed, woensdagochtend liep ik supergaar van de busreis door de straten van La Paz te slenteren op zoek naar een goed hostel. Hoor ik opeens mijn naam roepen vanuit een eetcafeetje. Het was Maaike (trouwe lezers weten dat dat m'n huisgenote in Arequipa was), die zat te ontbijten. Ik was totaal verrast want ik dacht dat ze 6 weken in de jungle aan het werk was, maar daar bleek ze voortijdig te zijn weggegaan. Gelijk aangeschoven, gegeten en effe bijgeouwehoerd over onze diverse belevenissen. ´s Avonds gegeten, biertje gedaan enzo maar niet te laat gemaakt want de volgende ochtend moest ik om 7 uur paraat staan voor een mountainbike tocht, en wat voor eentje...

Na een ontbijtje bij het reisbureau gingen we met een busje naar een hoogte van 4700 meter, een kleine 2 uur buiten La Paz. Vandaar begon de afdaling van 3500 meter over een afstand van 64 kilometer. De groep bestond uit 2 Australiërs, 2 Zuid Afrikanen (jaja), 1 Duitser, 1 Israeliër en ik. Het werd wel duidelijk dat ik bij een van de goedkopere reisbureautjes had geboekt. De twee gidsen waren pas 18 en 19, sommige fietsen bleken toch niet helemaal in orde en ook de instructies waren wat magertjes vergeleken met wat ik had gehoord van Maaike (die had bij de duurste organisatie geboekt). Maarja dat houdt het een beetje spannend, en voor een Nederlander moeten fietsen toch niet zo'n probleem zijn!

De eerste 30 kilometer was asfalt. Als een gek crossten we naar beneden waarbij trappen zelfs in de zwaarste versnelling bijna onmogelijk was vanwege de hoge snelheid, ik schat een kilometer of 55 per uur. Voor een Australiër eindigde de race vroegtijdig door een valpartij. Hij ging verder in het busje, dat ons de hele tocht volgde. We waren toen nog niet eens op het onverharde gedeelte, dat ook wel bekend staat als 'the most dangerous road in the world', kortgezegd the deadroad. Dit vanwege het grote aantal ongelukken met fatale afloop. Dat is ook niet zo heel gek gezien de weg, die me deed denken aan de afdaling naar de jungle van Quillabamba, ook zo steil langs een afgrond. De meeste doden zijn trouwens geen fietsers. Vooral vrachtwagens en bussen belanden in het ravijn. Een railing aanleggen heeft geen zin want in de regentijd (vorige maand) spoelt alles toch weer weg.

Maar goed, het was echt supergaaf! We stopten wel regelmatig om de groep weer bij mekaar te krijgen (de Zuid Afrikaanse meiden hadden duidelijk geen haast). Maar dat was ook wel lekker om effe bij te komen. Ook als er een tegenligger kwam, meestal een bus of vrachtwagen, moest je stil gaan staan aan de linkerkant van de weg (de ravijnkant). Het grootste deel van de rit gebruik je alleen je rem, anders gaat het gewoon te hard. Je stuitert alle kanten op. Echt gevaarlijk vond ik het trouwens niet, sneller dan de voorste gids mag je niet en je blijft onder deze omstandigheden vanzelf wel allert. De omgeving was echt super, met langs de hele route watervallen, steile afgronden en vergezichten. Vanuit het koude hooggebergte daalden we af naar de warme jungle, op 1200 meter hoogte. Onderweg passeerden we tientallen klimaten, waaronder ook het Nederlandse klimaat (mist, regen en een frisse wind). Er verscheen steeds meer begroeiing en uiteindelijk zaten we in een zonnig oerwoud bij 30 graden, onder de modder en met zere handpalmen van het vele remmen. In een dorpje gedouched, gegeten (lopend buffet) en aan het eind van de middag gingen we weer terug richting La Paz. Wederom over de deadroad maar nu omhoog en met het busje (wat statistisch gezien gevaarlijker is). Na afloop kregen we nog een CD met foto's en filmjes en een T-shirt, altijd leuk.

In het weekend ben ik veel uitgeweest, waarover ik niet ga vertellen want ik heb nog een heel verhaal in petto. Ben trouwens ook nog naar het Coca museum geweest, wat ik zeer interessant vond. Allemaal wetenswaardigheden over cocabladeren en hun geschiedenis. Het ging onder andere over de (heilzame) werking van de bladeren voor het lichaam, het gebruik door de Indianen, de ontstaanswijze van Coca Cola, het recept en de werking van cocaïne en de uiteindelijke vernietigende gevolgen voor de psychische gesteldheid, en nog veel meer. Voor 1 gram zuivere cocaïne is trouwens 11 kilo aan cocabladeren nodig.

Maar goed, gisteren en vandaag heb ik de meest zware momenten van deze reis beleefd. Na de Misti was ik toe aan een nieuwe fysieke uitdaging en hier in La Paz was een mogelijkheid: de beklimming van de Huayna Potosi. Deze berg is 6088 meter hoog en vol met sneeuw, totaal anders dan de Misti die je op je gewone wandelschoenen kan beklimmen. Ja echt waar mensen, ik heb hem bedwongen! En daar ben ik erg trots op!! Ik bedenk me trouwens dat ik hier maar beter in een volgend bericht over kan gaan schrijven, want anders wordt het veel te lang. Het is namelijk een hele story. Ja dat lijkt me een beter idee.

Morgen ga ik de Andes verlaten en vlieg ik naar het Amazonegebied ten noordoosten van La Paz. Ik heb daar een 3 daagse trip door de pampa's (waterrijk tropisch gebied met slingerapen, anacondes, dolfijnen, pirañas enz.) en daarna een 2 daagse trip door het regenwoud. Ik vertrek om 13.30 met een klein vliegtuigje en dat schijnt een supermooie vlucht te zijn. De bus doet er 18 uur over, vandaar dat ik ga vliegen. Dat zal wel effe zweten worden daar in het regenwoud, na vanacht en vanochtend door de sneeuw en vrieskou te hebben gelopen... Ben heel erg benieuwd! Wil iedereen trouwens nog effe bedanken voor de berichten op deze site, altijd weer erg leuk om te lezen!

Groetjes uit La Paz,
Sander