Vulkanische Andes, zoutvlaktes en zilvermijnen

Hallo mensen,

Ik ben in Bolivia beland en dat bevalt me tot nu toe uitstekend. Bolivia is het armste en goedkoopste land van Zuid Amerika, en hét Indianenland bij uitstek. Zojuist in een tamelijk lux restaurant als lunch een chateau briand naar binnen gewerkt van omgerekend 2,60 euro. En dat was dan een van de duurste gerechten! Ik zit nu in Sucre, een echt leuk en gezellig studentenstadje op een hoogte van 2800 meter, met een ideaal klimaat. Afgelopen dagen eindelijk weer eens flink uitgeweest, samen met drie andere Nederlandse gasten, met erg goeie humor. Die mis je in andere talen vaak een beetje. Flink wat lachuurtjes gemaakt de laatste twee dagen.

Afgelopen maandagochtend na vijf dagen Chili alweer verlaten. Vanuit de gortdroge Atacama woestijn reden we geleidelijk omhoog de Andes in. Bij de Boliviaanse grens, op een hoogte van 4600 meter, stond de Toyota Landcruiser al klaar voor de 3-daagse of-the-road tocht door de Andes van totaal zo'n 500 kilometer. Ik zat samen met twee Israeliërs en drie Duitsers in de wagen, en ik zat lekker voorin. Backbacks op het dak, en na alle formaliteiten en een ontbijtje bij de grens konden we gaan. En zo crossten we drie dagen lang door de vulkanische hoogvlaktes van de Andes, een zeer uitgestrekt en indrukwekkend gebied, met enorme vergezichten, vulkanen, meren, geisers, rotsformaties en landschappen in allerlei vormen en kleuren. Ik had me voorgenomen wat selectiever foto's te nemen maar aan het eind van de rit zat ik al weer op ruim 100 plaatjes.

De eerste nacht sliepen we in een soort barak op een hoogte van 4600 meter, lekker primitief allemaal. Er waren in totaal zo'n 4 groepen en het was erg gezellig. Geweldige figuren kom je soms tegen, onder andere een paar supertoffe Fransen die nog goed Engels spraken ook (ze bestaan). Na het eten en een Israelisch kaartspelletje op tijd naar bed. Erg matig geslapen en het was behoorlijk frisjes. De helft van de mensen had ook nog eens te kampen met hoogteziekte.

Een van de hoogtepunten van de tweede dag was een Alpaca in gevecht met een Zoro, midden op de vlakte waar wij over reden. Een zoro is een klein roofdiertje dat soms jonge Alpaca's eet. Vandaar dat de volwassen Alpaca's niet zo erg gediend zijn van hun aanwezigheid in de kudde. Ging er behoorlijk heftig aan toe, en omdat ze geen oog hadden voor onze jeep konden we mooi alles van dichtbij aanschouwen.

Tweede nacht sliepen we in het Zouthotel, opgebouwd uit zoutsteen. Het ligt aan de rand van Salar de Uyuni, de Boliviaanse zoutvlakte. Heerlijk geslapen en de volgende dag over de zoutvlakte geraced richting Uyuni. De zoutvlakte is grootste en hoogste ter wereld: ruim 10.000 vierkante kilometer zout, op een hoogte van ruim 3600 meter. De laag is tussen de 2 en 11 meter dik, flink wat zout dus. Een erg apart landschap, het enige wat je ziet is namelijk zout, zo ver je kunt kijken. Omdat het net regentijd is geweest reden we de eerste kilometers door een laagje water op het zout, lekker bevordelijk voor de motor van de jeep. Al met al een kilometer of 80 door het zout gescheurd en verschillende stops gemaakt voor wat leuke truckagefoto's. In het stadje Uyuni eindigde onze trip op het treinenkerkhof, waar oude stoomlocomotieven stonden weg te roesten.

´s Avonds de bus van Uyuni naar de mijnstad Potosi genomen, een rit van 6,5 uur over een onverharde weg. Potosi is de hoogst gelegen stad ter wereld op bijna 4100 meter. Half 2 's nachts aangekomen en gelijk het eerste de beste gare hostel in dat ik tegenkwam. Volgende ochtend excursie geboekt naar de zilvermijnen. Gehesen in mijnwerkerstenue en beladen met cocabladeren en cola als cadeautje voor de mijnwerkers gingen we met een groep van een man of 10 op pad. Als je claustrofobisch bent is deze trip af te raden, je gaat namelijk honderden meters door ondergrondse gangen. Best indrukwekkend en ook schrijnend om te zien en te horen onder wat voor omstandigheden de mijnwerkers daar werken, vanaf zeer jonge leeftijd. Het werk is erg zwaar en ze worden blootgesteld aan giftige stoffen. Gemiddeld worden de mijnwerkers niet ouder dan 40! Na twee uurtjes was ik blij dat ik weer buiten was.

Diezelfde dag Potosi alweer verlaten naar Sucre. Ik wilde met de bus maar bij het busstation kwam er een hele horde Bolivianen op me af die me met auto wilde brengen. En zo ging ik uiteindelijk met nog twee anderen (Bolivianen) met een auto naar Sucre, een stuk sneller en relaxter dan met de bus. De weg was zowaar van asfalt en het tempo zat er lekker in. Ritje van 150 kilometer door een geweldig mooi landschap, lekker rockmuziekje erbij, ik heb gewoon echt zitten genieten. En dat voor 30 Boliviano (3 euro!!). Ik snap ook niet hoe ze het er voor kunnen doen.

Maar goed, donderdagavond uur of zeven in Sucre aangekomen waar ik een erg relaxed hostel in het centrum heb gevonden. Later op straat kwam ik die drie Nederlandse gasten tegen en diezelfde avond zijn we wezen stappen in een tent met alleen maar Bolivianen. We trokken natuurlijk lekker de aandacht (alle vier blond) van de Boliviaanse studentes en het was weer een leuk avondje. Gisteravond wederom feest, beetje hetzelfde concept. We zijn daarvoor trouwens ook nog naar de film geweest, Hotel Rwanda, een erg heftig verhaal waardoor we tamelijk beduusd de bioscoop weer uitkwamen.

Enfin, na al die trips en de honderden kilometers reizen is het wel weer ontspannen om een paar dagen in een stadje te vertoeven. Sucre is daarvoor echt prima geschikt, met een leuk centrum en een heel mooi en groot plaza de armas, waar je de hele dag wel kan zitten mensen kijken. Na Sucre ga ik naar de hoofdstad La Paz, waar ik denk ik wel een weekje blijf, er is namelijk veel te doen in de omgeving. Vervolgens ga ik waarschijnlijk naar het tropische Santa Cruz, in de jungle ten oosten van de Andes. Daarna ga ik langzaam maar zeker richting onze WK-tegenstander Argentinië, ik kijk nu al uit naar de lekkere rundersteaks die ze daar hebben!

De mazzel en de groeten uit Sucre,
Sanders