Van Patagonië naar Buenos Aires

Het is zover mensen, sinds donderdagmiddag 11 mei heb ik mijn eindbestemming bereikt. Ik bevind me in de hoofdstad Buenos Aires, met 12 miljoen inwoners een echte metropool met wolkenkrabbers, 16-baans wegen, gillende sirenes en overal een drukte van jewelste. Een flink contrast met m'n vorige bestemming, het vredige en pitoreske Bariloche in de kop van Patagonië, daarover later meer.

Maar voor ik alles door elkaar ga halen eerst terug naar Mendoza. De tweede dag stond de Big Mountain tour op de planning. Tijdens deze bustoer van een hele dag zouden we onder andere de Aconcagua gaan bewonderen, de hoogste berg van Amerika. In een busje met een man of 25 reden we 150 kilometer de Andes in en bezochten we allerlei plekken, onder andere Puento Inca (Incabrug), dat in de ijstijd op natuurlijke wijze is ontstaan, en een ander historisch bruggetje dat erg belangrijk is geweest voor de geschiedenis van Argentinië. Het najaarszonnetje scheen lekker en het landschap was prachtig in allerlei kleuren, maar ik merk dat ik qua landschappen wel een beetje verwend ben in Peru en Bolivia. Je kijkt niet zo gauw meer op van iets. De Aconcagua viel zelfs tegen, je kon hem alleen in de verte zien van 39 kilometer afstand, ook nog eens half schuil achter de wolken. We eindigden de trip op een frisse 4200 meter hoogte, op de grens met Chili. Daarna weer afgedaald, gelunched en teruggereden naar Mendoza. Al met al wel een aardige tour, maar wel veel buszitten.

De dag erop stond een middagtripje langs de wijnerijen op het programma, we beschrijven donderdag 4 mei 2006. Zoals iedere wijnkenner weet is Mendoza de wijnstad van Argentinië. 70% van de Argentijnse wijn wordt in deze provincie geproduceerd. Het klimaat is er ideaal voor: droog, hete zomers maar 's nachts niet te warm, en vooral veel zon. Mendoza heeft 300 dagen zon per jaar (da's altijd nog minder dan Arequipa dat 350 dagen zon claimt). Enfin, ik vond het een superinteressante excursie. We gingen eerst naar Bodega's van Lopez, een beetje de Dekker Chrysanten onder de wijnerijen. Ultra modern en een hoop machinewerk. Ze produceren 15 miljoen liter per jaar met een capaciteit van 10.000 bottles per uur! De oogstmaanden zijn net voorbij en de machines draaiden op volle toeren. Echt supermooi om te zien en veel geleerd over het wijngebeuren. De wijnkelders zijn ook supergroot, tonnen liters wijn liggen daar te rijpen. Uiteraard ook nog een paar wijntjes mogen proeven en daarna op naar de volgende Bodega, van de familie Weinert. Dit was wat kleinschaliger allemaal maar daarom niet minder boeiend. Ook hier een rondleiding gehad en kort samengevat was het een interessante trip. Die avond gegeten in een briljant vleesrestaurant, samen met een Australisch meisje dat ik tijdens de wijntoer had leren kennen, en een aantal andere hostelbewoners van haar. Flink lopen wijnen die avond, en tot slot naar de disco geweest met wat Argentijnen waarna het lampje om een uur of vier uitging.

5 mei begon zoals 5 mei de afgelopen jaren begon: brak. Overdag flinke siësta gehouden en die avond gingen we eten in het hostel van de Australische, Katherine heet ze. Voer en drank ingeslagen in de lokale supermarkt en dit in de hostelkeuken bereid. Ik kreeg weer helemaal effe the good old studentfeelings! Voor 8 pesos (2 euro) kochten we voor drie personen 800 gram van het beste vlees dat ze hadden. Broodje kruidenboter vooraf, salade erbij, en rode wijn uiteraard, van een kwaliteit waar je in Nederland de hoofdprijs voor betaalt. En het was wederom genieten geblazen. Daarna weer uitgeweest en 5 mei eindigde zoals 5 mei de afgelopen jaren eindigde: lam.

Volgende dag besloten Katherine en ik om die avond samen de bus naar San Carlos de Bariloche te nemen. De busrit was lang maar ontspannen. Om in de sfeer te komen lieten ze alvast een Kerstfilm zien en wat andere feelgood movies (Hitch en Goal). Na 19 uur arriveerden we een ruime 1100 kilometer zuidelijker, in noord Patagonië. Patagonië is de streek in het zuiden van Argentinië en Chili en strekt zich uit over ruim 1000 kilometer. Het is een dunbevolkte, bergachtige streek, groter dan Frankrijk en erg populair bij toeristen. Alles is er ook een stukje duurder. Bariloche ligt op dezelfde breedtegraad als Barcelona, en op een hoogte van 845 meter. Het kan er in de winter koud zijn. Wij troffen het met een strakblauwe hemel en een graad of 15 toen we er om drie uur 's middags aankwamen. Het landschap was weer even heel wat anders. De hele ochtend reden we door kale steppes, aan de voet van de Andes, een beetje hetzelfde landschap als in Peru op 4000 meter hoogte. In Bariloche groeiden echter weer bomen, voornamelijk naaldbomen. Het stadje is gelegen aan een groot meer, en wordt ook wel het Zwitersland van Zuid Amerika genoemd, vanwege de schilderachtige vakwerkhuizen, bergen, naaldbomen en chocola.

In de bus hadden we een andere Nederlander (uit Naaldwijk) leren kennen die samen met een Duits meisje reisde. We bedachten dat het wel gezellig was om samen in een hostel te gaan en zo geschiedde het. We belandden in een heel relaxed hostel in een gebouw op de 10e verdieping, met een groot balkon en mooi uitzicht over het meer en de bergen. Drie ontspannen en gezellige dagen gehad met z'n vieren. Na het uitslapen en de uitgebreide ontbijtjes in het hostel hebben we overdag tripjes gemaakt in de omgeving, onder andere naar de gletsjer van de 3478 meter hoge Tronador. Erg indrukwekkend om te zien allemaal, en ook omdat het herfst is zijn de kleuren prachtig. We hadden een auto gehuurd en om beurten reden we (behalve Katherine die gewend is met links te schakelen). Het landschap deed me denken aan een mengeling van Schotland, Zwitserland en Canada, landen waar ik nog nooit ben geweest trouwens.. De omgeving is er zo schoon en rustgevend. Iedereen die last van stress heeft kan ik aanraden om naar Patagonië te gaan! Nou troffen wij het ook wel met het weer (zonnig en weinig wind en 1 dag mist) want het kan ook flink spoken deze tijd, vooral meer naar het zuiden. De avonden kookten we in het hostel, wat iedereen daar zo'n beetje deed. Gewoon omdat het gezellig was en ook omdat de keuken van alle faciliteiten voorzien was. Daarna wijn drinken en aanzitten met reizigers uit allerlei windstreken. Verder heb ik mijn meest zuidelijke knipbeurtje ooit gehad want ik ben maar weer eens naar de kapper geweest (beetje te kort dit keer).

Woensdagavond 10 mei ben ik samen met Katherine naar Buenos Aires gegaan, 1400 kilometer naar het noordwesten. De andere twee gingen nog zuidelijker Patagonië in (een busrit van 36 uur ofzo), maar daar had ik helaas geen tijd meer voor. Bovendien is het niet echt het seizoen om daar heen te gaan (kou, wind, regen, sneeuw), en gaan de prijzen per breedtegraad zuidelijker zo'n beetje 10% omhoog. Enfin, na een rit van 19 uur in de meest luxe bus waarin ik ooit heb gezeten, kwamen we om half twee 's middags in Buenos Aires aan. De busritjes gaan erg wennen moet ik zeggen, en het voordeel van 's avonds vertrekken is dat je geen hostel hoeft te betalen en je een deel van de tijd slaapt. Dat lukt prima namelijk in de slaapbussen. Ook het eten is inbegrepen, dus uiteindelijk valt de 35 euro die je moet betalen voor zo'n reis erg mee.

In Buenos Aires aangekomen hebben we gelunched en wat rondgestruind door het centrum om de sfeer te proeven. We kwamen aan bij het Plaza de Mayo. Daar bleek precies op dat tijdstip (donderdag middag half 4) de wekelijkse demonstratie van de 'dwaze moeders' plaats te vinden. Dit zijn de vrouwen, inmiddels allemaal bijna in de 80, wiens mannen en zonen eind jaren '70 spoorloos 'verdwenen' gedurende de vuile oorlog. Ze eisen nog steeds opheldering over de verdwijningen tijdens dit stukje trieste geschiedenis van Argentinië. Best indrukwekkend om ze zo te zien met foto's van hun geliefden, bijna 30 jaar na dato.

Na het eten van een gezamenlijke BBQ schotel, met veel te veel vlees van matige kwaliteit, heb ik voor even afscheid genomen van Katherine. Ik had namelijk afgesproken met een Argentijnse die ik in Salta heb leren kennen, Mariana genaamd. Met haar ben ik gister naar de volkswijk La Boca gegaan. Daar hebben we het stadion en het museum van de Boca Juniors bezocht. Echt ongelooflijk wat die club betekent voor de fans, het hele leven draait gewoon om voetbal. In die wijk zag je trouwens ook duidelijk wat een armoede er heerst in delen van de stad, de recessie heeft hier haar sporen duidelijk nagelaten. Morgen ga ik, als het Katherine en mij lukt om nog kaarten te bemachtigen, een wedstrijd bezoeken. Het is de laatste competitiewedstrijd en vorige week in Bariloche hadden we al begrepen dat ze kampioen zijn geworden (grote massa's Boca fans door de straten).

Gisteravond ben ik met Mariana uiteten geweest (pas om 1 uur) en daarna gingen we uit. Het uitgaan is hier in het centrum wel beduidend prijziger dan elders, overal moet je entree betalen en voor een biertje en een cuba libre betaalde ik bijvoorbeeld 19 pesos (5 euro). Maar het is ook wel weer goed, want zo kan ik alvast een beetje wennen aan de exorbitant hoge bierprijzen in Nederland. Je hebt hier echt van alles op het gebied van uitgaan, Buenos Aires staat bekend als een behoorlijke party place voor de ingewijde feestgangers. Ook de muziek is up to date en Europees. Maar toch denk ik nu al met een soort weemoed terug aan de dolle avonden in Cusco, waar iedere tien minuten de salsa werd ingezet en de vrouwen je spontaan van je kruk sleurden om met ze te dansen. Nu het einde van m'n reis nabij is, heb ik steeds vaker van die terugdenkmomenten. De lange busritten zijn daar ideaal voor. Conclusie is toch wel dat het een toptijd is geweest, met erg veel uiteenlopende en nieuwe belevenissen. De gedachten gaan terug naar de 'schooltijd' in Arequipa, toen alles nog nieuw en onbekend was en een week een maand leek, naar de uitgaansavonden in Puno en Cusco, naar vele mensen die ik ontmoet heb en alle geweldige tochten door de meest uiteenlopende landschappen natuurlijk. Bolivia lijkt veel dichterbij, maar het is ook alweer 7 weken terug dat ik in Sucre zat. De tijd lijkt steeds sneller te gaan, waarschijnlijk omdat er een soort van gewenning optreedt. En je stelt je er natuurlijk ook op in dat je naar huis gaat, waar ik ook wel weer zin in heb gezien de tijd van het jaar, de kermis en het WK dat op het programma staat.

Zo, nu wel weer genoeg in het internetcafe gezeten. Het zonnetje schijnt volop en het is 21 graden. Ik ga effe lunchen en uitzoeken of ik nog kaarten kan krijgen voor de Boca voetbalwedstrijd. Woensdagavond vlieg ik naar Madrid, en donderdagavond om een uur of 19.00 sta ik als alles meezit weer op de Hollandsche klei van de Haarlemmermeer, wat best een raar idee is. Tot die tijd nog effe genieten van het Argentijnse leven in deze gezellige hoofdstad.

Groetjes uit Buenos Aires!!
Sander