Festival in Puno en het Titicacameer

Haaai,

Vanuit Cusco volgt nog even het verslagje van mijn vorige bestemming, Puno. Zondag en maandag stonden in teken van het 12-daagse festival ter ere van de maagd van de Candelaria. De precieze inhoud en achtergrond van het festijn is ons nog steeds onduidelijk, maar het is het beste te vergelijken met Carnaval. De hele dag gaat er een enorme stoet van verklede en dansende mensen en fanfares over een afgezet parcours door de stad. Er doen iets van 80 dansgroepen aan mee, en iedere groep vertegenwoordigt een bepaalde gemeenschap. De groepen wisselen elkaar af, maar 7 uur achter elkaar dansen is geen uitzondering, en dat op ruim 3800 meter hoogte. Je moet het ook eigenlijk gewoon meemaken en met je eigen ogen zien.

Het weer was gelukkig redelijk, met overdag vrij veel zon en maximaal een graad of 17 denk ik. Niet echt warm dus maar beter dan de regen van zaterdag. Overdag een beetje rondgehangen en gekeken bij de festiviteiten en 's avonds uit naar de kroeg. We hadden een goeie tent ontdenkt waar een literkan cuba libre (rum cola) 12 sol kostte. Het had drie verdiepingen en er waren vrijwel alleen Peruanen die het schijnbaar leuk vonden dat wij er waren, want we kregen genoeg aandacht. We kwamen er met het idee relaxed te zitten en ons rustig te bezatten (wat op 3800 meter best snel lukt). Maar binnen de kortste keren word je van je bank gesleurd om te dansen. Jong en oud was aanwezig en het ging er allemaal erg gemoedelijk aan toe. Ook erg gelachen met de Amerikanen met wie we optrokken. Echt supertoffe lui, tegenovergesteld van het clichébeeld dat we van Amerikanen hebben.

Op Valentijnsdag moesten we op tijd weer paraat staan voor onze tweedaagse boottocht op het Titicacameer. We werden om half acht opgehaald en om een uur of acht voeren we het meer op, dat een oppervlakte heeft van circa 8300 vierkante kilometer. Het lijkt net of je op zee zit, heel apart als je bedenkt dat je er in werkelijkhed 3809 meter boven zit.. Aan boort waren allerlei nationaliteiten vertegenwoordigd: Denen, Duitsers, Oostenrijkers, Australiers, Amerikanen, een Pool en een Japanner. Je komt echt mooie figuren tegen. Eerst bezochten we de floating islands (drijvende rieteilanden), waar de Urosindianen leven. Eeuwen geleden sloegen ze op de vlucht voor een andere stam en vonden ze hun heil op het meer, waar ze eilanden bouwden van riet, zo gaat het verhaal. Behoorlijk toeristisch uitgebuit, maar toch boeiend en eigenlijk onvoorstelbaar om te zien op welke manier die mensen daar eeuwenlang overleefden onder die omstandigheden. Hoofdmiddel van bestaan was riet, in dit ondiepe deel van het meer in grote hoeveelheden aanwezig. Ze bouwden er alles van en aten het ook. Tegenwoordig drijven de eilanden dus nog voornamelijk op het toerisme..

Na twee van die rieteilanden te hebben bezocht gingen we 2,5 uur varen naar het 'echte' eiland Taquile. Het was mooi weer maar wel frisjes door het windje. Het vriest 's winters trouwens regelmatig streng op de Altiplano, maar de grote omvang van het meer reguleert de temperatuur op en nabij het meer, zodat het daar nauwelijks vriest maar overdag ook nooit warm wordt. Het water is namelijk het hele jaar door 9 a 10 graden. Op het eiland werden we opgehaald door onze gastfamilies en klommen we naar het dorpje. Ik zat met Maaike bij een gezinnetje met 5 kinderen. De mensen zijn er erg klein (de moeder kwam niet verder dan mijn middenrif), maar de mensen worden hier wel oud. Dat komt vooral door de (vegetarische) voeding en gezonde omgeving, aldus de gids. De mensen spraken amper Spaans, de voertaal is namelijk Quechua, een overblijfsel uit het Incatijdperk. 8 tot 10 miljoen mensen in de Andes spreken deze taal nog. Na de lunch gingen we met de hele toeristenclub de top van het eiland beklimmen (4130 meter), waar een soort van tempelachtig iets was. De klim was niet heel lang maar je merkt toch wel dat de lucht ijl is. Genoten van het uitzicht, de zonsondergang en in de verte de besneeuwde bergtoppen aan de Boliviaanse kant van het meer. 's Avonds was er nog een soort van dansavond waarbij we allemaal in Indiaanse klederdracht de lokale dans gingen dansen. Het concept klonk leuk maar in de praktijk was het nogal geforceerd. De indiaanse gastmoeders doen het blijkbaar elke dag dus het kwam over als een plichtmatig nummertje. Het zaaltje had ook niet echt sfeer. Maar goed, op tijd naar bed want we waren nog supergaar van de dagen ervoor. Volgende dag nog een ander eiland bezocht, kort samengevat erg mooi, en daarna weer 3 uur terug gevaren naar Puno. We hadden nu voor de wind en op het dek in het zonnetje was het echt lekker, ondanks dat het misschien maar iets van 15 graden was. Al met al echt een prachtige trip gehad voor 45 sol (oftewel 11 euro). En dat is inclusief taxivervoer, zo'n 8 uur varen, gids, verblijf bij gastgezin met lunch, diner en ontbijt. Bijna niet voor te stellen, en er vanuitgaande dat het gastgezin niet meer dan 10 sol (2,50 euro) zou ontvangen hebben we die ook nog maar een tip gegeven voor hun diensten.

Om een uur of 4 waren we weer in Puno en tot onze verbazing was de dansparade nog steeds in volle gang. 's Avonds hadden we afgesproken met een paar anderen die we op de boot hadden leren kennen, twee Oostenrijkers en een nogal aparte Japanse student. Uiteindelijk belandden we weer in onze favoriete tent van de eerdere avonden en het was weer bar gezellig, ondanks dat het niet druk was. Die Japanner was na z'n derde glaasje cuba libre volledig de weg kwijt en rolde over het karaokepodium. Na een paar uur slaap stond ie weer te swingen trouwens. M'n chica van maandag was er ook weer en na een nacht met weinig slaap heb ik donderdag om elf uur 's ochtends de bus naar Cusco genomen, samen met de Amerikaanse Kelly. De anderen zijn doorgegaan naar Bolivia omdat ze Cusco al hebben bezocht. De busreis van Puno naar Cusco was mooi maar erg lang. Die busreizen zijn sowieso apart. Bij iedere stop komt er een horde Indiaanse vrouwen naar binnen om hun (in mijn neus) stinkende handelswaren te verkopen. Ook gaat er vanalles mee in de bus, tot schapen aan toe (wel onderin gelukkig). Maar goed, vanaf de vrij vlakke Altiplano (het is net Nederland, maar dan op 4 kilometer hoogte) daalden we langzaam af naar een wat meer geaccidenteerd landschap, ofwel de bergen in. Het landschap werd steeds begroeider en uiteindelijk reden we door de groene bosrijke omgeving van de provincie Cusco. Halverwege nog een botsing gehad en een uur stil gestaan. Uiteindelijk deden we er 9 uur over, terwijl het normaal 6 uur zou moeten duren.

In Cusco zitten we in een hostel midden in het centrum. Kelly gaat over 4 dagen terug naar Lima en dan naar huis, ik blijf hier denk ik wel meer dan een week. Cusco is supertoeristisch, maar ook supermooi en er is genoeg te doen in stad en de omgeving. Het weer is gelukkig nog goed (normaal regent het hier erg veel). Cusco ligt ook op 3400 meter hoogte en warm wordt het hier niet. Vandaag heb ik, na een nacht van 12 uur broodnodige slaap, niet zo veel gedaan. We hebben onze 2-daagse trip naar Machu Pichu (de oude Incastad) geregeld en morgen ga ik raften over een rivier door de Heilige Incavallei, en Kelly gaat paardrijden. Inmiddels begint het hier te spoelen van de lucht, ik hoop voor tijdelijk. Tot zover weer even het nieuws uit Peru, alle berichten en nieuwtjes uit Holland zijn nog steeds welkom, blijf graag op de hoogte van alle beslommeringen, hoe saai ze voor jullie ook lijken.

Groeten uit Cusco,
Sander