Deel 1: Het strand en de reality tour...

Hola mensen,

Hier weer even een bericht uit Arequipa, waar de 'regentijd' langzamerhand is aangebroken. Maandag onweerde het en viel er een pittig buitje in de avond. 's Ochtends is het nog wel gewoon altijd zonnig en warm, en veel regen valt hier in Arequipa ook niet. Wel is er vanaf een uur of twee 's middags meer bewolking. In de bergen is verse sneeuw gevallen zodat ik nu eindelijk een mooie foto heb kunnen maken van de vulkaan Misti, die ik misschien nog wil gaan beklimmen. Overal worden excursies voor bergbeklimmingen en trekkings aangeboden (meestal meerdere dagen) alsof iedereen dat zomaar effe kan doen. In de praktijk bereikt maar een paar procent van de (ongetrainde) toeristen daadwerkelijk de top van de Misti (5821 meter), wat nog een van de 'makkelijkere' beklimmingen schijnt te zijn. Het lijkt me wel een uitdaging om te proberen, ondanks de onvermijdelijke verschijnselen van hoogteziekte, de Misti is namelijk 1000 meter hoger dan bijvoorbeeld de Mont Blanc. Ik sprak een Nederlands stel dat veel ervaring had met bergbeklimmen en rustig in 1 dag de Mont Blanc beklom, maar hier bij een beklimming tot boven de 6 kilometer voortijdig moest afhaken vanwege de extreem zware omstandigheden en sneeuwval.

Maar goed, even wat over afgelopen dagen. Veel beleefd en gedaan, maar vooral 'kleine dingetjes'. Na het Colca Canyon avontuur heb ik een paar dagen wat rustiger aan gedaan, in verband met m'n buik. Zo heb ik woensdagmiddag het Santa Catalina Klooster bezocht (een must volgens m'n reisgids). Het was best indrukwekkend om te zien, erg groot en mooi. Eigenlijk was het een soort doolhof, met heel veel kamertjes, gebouwtjes en hofjes met geraniums (die doen het hier goed). Na een ruim uur in m'n eentje rond te hebben gedwaald had ik het wel weer gezien en ging ik naar het café, dat er schuin tegenover ligt. Daar heb ik een biertje gedaan en gepraat over het Peruaanse leven met Miguel. Dat is de man van Saskia, de eigenares van de talenschool. Het was mijn eerste bier sinds zes dagen en hij sloeg er lekker in. Interessant gesprek was het trouwens.

Donderdag verjaardag van Renzo gevierd, die 28 werd. Als kadootje hadden Maaike en ik een foto van ons drieën in de Colca Canyon gegeven, op A3 formaat en mooi ingelijst. Zag er echt supergoed uit! Hij vierde het in het café met zijn ouders, zussen en wat vage vrienden. Heel lekker gegeten, gedronken en tegen twaalven nog effe naar een of andere disco, maar dat was niet zo boeiend.

Vrijdag kwam er een nieuw Nederlands meisje, Jolijn uit Ljouwert, die ook Spaans gaat leren. En er kwam een ander Nederlands meisje (die hier in november op school zat) een weekendje terug naar Arequipa, met haar vriend. Samen met hun in het cafe gezeten en wat ervaringen uitgewisseld. Zaterdagmiddag gingen we met het hele span lunchen bij Renzo thuis, erg gemutlich. 's Avonds niet te laat gemaakt in de kroeg want de volgende dag gingen we met Renzo, Jolijn en nog een Duits meisje naar het strand. Maaike was trouwens dit weekend naar Chili omdat haar visum afliep. Zondagochtend om een uur of 8 met de bus naar het strand van Mollendo. Dat is zo'n 120 kilometer (ruim 2 uur) rijden dwars door de woestijn, de bergen uit. Eindelijk weer eens op zeeniveau.. En het moest er van komen, ik heb voor het eerst mijn teva’s aangehad! Het was warm en zonnig en zelfs onder de parasol verbrand je zo als je niet uitkijkt. De zee was vrij frisjes (koude golfstroom) met grote golven en een flinke stroming. En zo vertoefde ik deze zondag 29 januari 2006 aan de Zuid Peruaanse kust van de Stille Oceaan, terwijl tegelijkertijd in Nederland de winter lekker doorkwakkelde en in café Bleeker de jaarlijkse playbackshow plaatsvond, bedacht ik me later.

Maandag met dezelfde mensen plus nog een Nederlandse reisleidster de 'reality tour' van Arequipa gedaan. Dat is een soort van excursie langs allerlei (niet-toeristische) plekken van Arequipa, onder leiding van Miguel. Eerst gingen we langs de steengroeve, aan de rand van de stad. Daar produceren ze de witte (sillar) stenen waarmee veel huizen in Arequipa zijn gebouwd. Die stenen maken ze met de hand, onder zeer zware omstandigheden. Per man kunnen ze zo'n 6 stenen per dag maken en ze verdienen per maand 200 sol, 50 euro dus! Sta je daar met je Nikon Coolpix 5600 ter waarde van een half jaarinkomen foto's te maken, best beschamend... Dat stenenhakken daar gaat van generatie op generatie en eigenlijk kunnen ze niet echt een andere kant op. Voor machines is geen geld, maar het zou in dit geval ook weer meer werklozen betekenen. Tamelijk schrijnend om te zien, maar de mensen hebben in ieder geval de 'zekerheid' van vast werk en ze kunnen overleven, aldus Miguel. Daarna onder andere nog twee projecten bezocht die door de arme mensen zelf zijn opgezet, en die Miguel zelf steunt met materiaal. Eerst een soort van gaarkeuken waar voor 1 of 1,5 sol maaltijden voor de armen worden gemaakt. Om beurten wordt gekookt door verschillende mamma's, die zo ook wat geld verdienen. Vervolgens een soort van kinderdagverblijf bezocht waar een mamma zorgt voor 8 kinderen, 6 dagen per week van 7 tot 19 uur, zodat de (arme) moeders van de kinderen kunnen werken. Er zijn hier namelijk veel jonge alleenstaande moeders. Het zijn voorbeelden van zelfbedachte initiatieven van onderaf, die volgens Miguel veel effectiever zijn dan de meeste ontwikkelingshulp. Mensen die geld geven aan bedelaars of straatkinderen, 'verwoesten' volgens Miguel juist het land, omdat er niets aan de oorzaak van de problemen wordt gedaan, maar de problemen juist toenemen (bedelen wordt ‘beloond’, dus meer bedelaars). De ouders zouden hun verantwoordelijkheid moeten nemen. Hij ziet meer geld stoppen in goede anti-voortplantingscampagnes en onderwijs voor de armen, om de problemen structureel aan te pakken. En daarvoor moet je heel goed weten wat er in een land of gebied speelt, om de mensen te kunnen begrijpen.

Ik ben het op zich wel met hem eens, maar het is allemaal vrij ingewikkeld want je kunt de huidige straatkinderen bijvoorbeeld ook niet aan hun lot overlaten... Voor een goede sociale structuur en opbouw van een land is het waarschijnlijk inderdaad effectiever als de mensen zelf hun problemen leren op te lossen, in plaats van steeds (tijdelijke) noodhulp te ontvangen. Maar goed, met deze visie maak je je natuurlijk niet echt populair in de Westerse wereld. Het zou namelijk betekenen dat je bij hongersnood in Afrika vooral geen voedsel moet gaan geven (en er dus vele doden vallen). Maar dat vinden we allemaal zielig, dus wordt er alles aan gedaan om zoveel mogelijk mensen te laten leven. De problemen blijven zich echter herhalen en veel geld komt verkeerd terecht want er is heel veel corruptie. Maar genoeg hierover, het was een interessante excursie, weer wat geleerd over Arequipa, haar bevolking en de problemen die spelen. Verder nog een kerkhof en wat andere dingen bekeken en bezocht. Maar goed, ik splits het bericht in tweeen, het is al veel te lang en anders komt er helemaal zo’n afschrikwekkende hoop tekst in 1 keer... Ik heb nu namelijk in totaal al 3 kantjes. Onder een ander kopje dus deel 2. Entonces, Chau!!

Groetjes van Sandro (mijn Spaanse naam)