Heavy Andes - de Colca Canyon

Hallo beste mensen,

Afgelopen weekend stond in het teken van een 3-daagse trip naar de Colca Canyon, samen met Maaike, Renzo en onze gids Marcelo. De Colca Canyon is een immense kloof in het hooggebergte van de Andes, onstaan door de slijtende werking van de Rio Colca (Colca rivier) die er doorheen stroomt. De kloof zelf is op z'n diepst zo'n 1300 meter en tel je daar de hoogte van de aangrenzende bergtoppen (van meer dan 6000 meter) bij op dan kom je op een verval van zo'n 3800 meter (volgens m'n reisgids). Da's ruim twee keer zo diep als de Grand Canyon in Amerika. De Colca Canyon de op een na diepste kloof ter wereld. De allerdiepste kloof schijnt (meningen zijn verdeeld) de Rio Cotahuasi te zijn, hier even verderop gelegen maar nauwelijks te bereiken.

De Colca Canyon werd al voor het Incatijdperk bewoond. Op de vlakke delen onderin de kloof zijn enkele primitieve dorpjes te vinden, totaal van de wereld afgezonderd en alleen te voet of per ezel te bereiken over steile rotspaadjes. De rivier is namelijk niet bevaarbaar. Nadat de Spanjaarden er 500 jaar geleden ieder dorpje een kerk hadden neergezet (en zo hun missie volbrachten), raakte het gebied in de vergetelheid. Pas in 1929 werd het 'herondekt'. Los van enkele expedities kwamen er vrijwel nooit buitenstaanders, en zo leefde het indianenvolkje er vrij en blij. Het gebied werd pas in de jaren '80 bekender, nadat er een (nog steeds onverharde) weg is aangelegd over een stuk hoogvlakte bovenaan de kloof. Het toerisme is pas de laatste jaren flink gegroeid, heb ik me laten vertellen. Tot zover even de aardrijkskundige info.

Wij hadden onze trip geboekt bij het reisbureau van de Spaanse school. 40 dollar (35 euro) per persoon voor een 3 daagse trekking, inlusief vervoer, overnachtingen, ontbijt, avondeten en Engels sprekende gids. In Nederland zou alleen de busreis al duurder zijn.. Vrijdagochtend werden we om 6 uur opgehaald door de gids en met een taxi naar het busstation gebracht. Het was superhelder dus de besneeuwde bergen waren eindelijk goed zichtbaar voor een leuke foto vanuit de tuin. Half 7 vertrok de bus van Arequipa naar Chivay, dat aan het begin van de Colcarivier ligt, op 3600 meter hoogte. De 3 uur durende busrit was echt geweldig mooi. Eenmaal Arequipa uit reden we door een soort van maanlandschap verder de bergen in. Op de hoger gelegen delen was het natter (het is nu regentijd) en daar groeide een soort van gras, waar de lama's en de Alpaca's liepen te grazen. Uiteindelijk reden we over een pas van ruim 4800 meter hoogte, vlakbij de sneeuwgrens. Daarna daalden we via een haarspeldbochtenweg af naar Chivay, waar we moesten overstappen. Toen nog bijna 2 uur over een onverharde weg bovenlangs de Colca rivier richting het dorpje Cabanaconde. Verder stroomafwaarts werd het landschap steeds extremer en op een gegeven moment kon je vanuit de bus een kilometer onder je de rivier zien lopen, terwijl als je naar boven keek je de besneeuwde vulkanen zag. Echt heel indrukwekkend. Na de lunch (stukje gemarineerde Alpaca en wat rijst) begon onze eerste wandeltocht: de afdaling.

Vanuit het dorpje (op 3400 meter) liepen we naar de afgrond, en daar begon de afdaling naar de rivier over eeuwenoude rotspaadjes, waarvan ik me nog steeds afvraag hoe ze die in vredesnaam ooit hebben aangelegd, zo langs de steile rotswanden. Van te voren kregen we van Mister Guide Marcelo nog even de waarschuwing dat als we paarden of ezels tegenkwamen, dat we dan rustig aan de 'bergkant' van het paadje moesten gaan staan, i.v.m. eventuele schrikreacties van de dieren. Het afdalen was goed te doen, maar na een tijdje wel voelbaar in de knieen en onderbenen. Kleine stapjes en goed oppassen voor losse stenen die makkelijk gaan rollen (rolling stones).

Marcelo vertelde ons ondertussen allerlei wetenswaardigheden over de Colca Canyon, liet ons zien welke (cactus)vruchten je kan eten, welke giftig zijn en hoe goed je kan frisbeeën met bepaalde cactusscheuten. Ook liet hij ons zien via welke 'shortcuts' de indianen ook wel naar beneden renden. Echt ongelooflijk steile 'paadjes', waar wij ons maar niet aan waagden. Vele foto's gemaakt en genoten van de woeste natuur en de diepte- en vergezichten. Beneden aangekomen, altijd nog op 2200 meter hoogte, de Colca rivier overgestoken en weer een stukje omhoog geklommen naar de eerste overnachtingslocatie. Dat was bij een indianenfamilie in een soort van groen paradijsje midden in de enorme kloof. Geen electriciteit, water via kanaaltjes uit de bergen geleid, wat dieren, wat akkertjes met piepers, mais en fruitbomen, en lekker primitief allemaal. Marcelo ging voor ons koken en daarna hebben we nog effe een kampvuurtje gemaakt. Om half 9 gingen we al slapen, we waren gaar en je kan ook weinig anders, want het is er werkelijk pikdonker en je hoort alleen het stromende water.

Heerlijk geslapen op een hard bed in een soort van schuurtje en de volgende dag om een uur of half 8 ontbijten in het reeds felle ochtendzonnetje. Na een flinke smeersessie met factor 30 vervolgens onze tocht voortgezet richting het dorpje Tapay, 700 meter hoger gelegen. Omdat het tempo mij te laag lag liep ik alvast een stukje voorop. Steeds denkend dat ik er al bijna was kwam ik uiteindelijk compleet bezweet en uitgeput aan en het enige dat ik kon zeggen was agua! (water) want ik was al een tijdje door m'n voorraad heen. Voor maarliefst 8 sol 2,5 liter water gekocht en drie kwartier gewacht op het centrale plein. Achteraf kijkend waarschijnlijk toen een koudje opgelopen, want er stond een fris windje daarboven.

Maar goed, daarna gezamenlijk de wandeling voortgezet naar beneden, Colca rivier weer overgestoken en een stukje omhoog naar onze tweede overnachtingslocatie, waar meerdere toeristen waren. Even gezwommen in de zogenaamde natuurlijke warmwaterbaden (warm was het namelijk niet), daarna eindelijk gedouchd, gegeten en wat gezeten met wat andere gasten daar. Best grappig wat voor figuren je daar allemaal tegen komt. Ik voelde me niet zo fit dus ik ging effe op tuk in onze slaapruimte: een soort rieten hutje waar de wind vrolijk doorheen blies. Twee uur later was het avondeten maar ik had geen honger en voelde me koortsachtig. Ook m'n buik was behoorlijk van de rel. Alleen een kopje Coca thee gehad (hier geen zakje, maar gewoon losse bladeren met kokend water erop), en daarna weer op bed, wetende dat we de volgende ochtend om 3 uur zouden starten met de wandeling. Hele rare nacht gehad waarin ik amper heb geslapen en m'n draai niet kon vinden. De tijd schoot ook niet op, en ik zag zwaar op tegen de zware beklimming in het donker.

Kwart voor 3 eruit, kleren aan en om 3 uur begonnen aan de laatste tocht met zaklamp, een beklimming van 2100 meter tot 3300 meter. Maaike trok het erg slecht en stopte om de paar minuten. Volgens de gids zou het wel meer dan 4 uur duren voordat we boven zouden zijn. Als je te lang moet wachten koel je ook te veel af dus sloot ik me aan bij een paar anderen. Die waren redelijk getraind en hadden het tempo er goed inzitten. Het ging eigenlijk net iets te snel voor mij en ik trok het behoorlijk slecht. Blij als we weer even een minuutje gingen rusten en water konden drinken. Het was echt zwaar, ook vanwege de hoogte en de ijlere lucht natuurlijk. Meerdere keren bedacht om af te haken maar steeds toch weer bijgebleven, vasthoudend aan het idee dat hoe sneller je gaat, des te eerder de ellende voorbij is. Het is ook echt een sport apart, dat klimmen, zeker op dit soort stijle en rommelige rotspaadjes. Het is niet te vergelijken met gewoon hardlopen of racefietsen. Waarschijnlijk ook omdat je bewegingen niet continue hetzelfde zijn en je je evenwicht moet gebruiken. Je moet je steeds concentreren op het pad en beslissen waar je je voet neer zet. Maar goed, uiteindelijk waren we na 2,5 uur, om half 6 op de top, wat best snel was volgens kenners. Totaal uitgeput (de rest ook trouwens) en opgelucht genoten we van de mooie zonsopkomst boven de Colca vallei. Op een sukkeldrafje naar het dorpje gelopen en ontbeten in een tentje waar ik een paar Nederlanders tegenkwam, erg gezellig. De rest was uiteindelijk ook nog vrij op tijd boven omdat Maaike op een ezel verder is gegaan aangezien het gewoon niet meer ging.

Om 7 uur met de bus naar Cruz del Condor, dé plek om de Andescondors (met een spanwijdte van 3,20 meter) van dichtbij te spotten. 's Ochtends komen ze normaal gesproken namelijk op de termiek van de zonnewarmte uit de Colca Canyon opsteigen, en gaan ze op zoek naar kadavers. Uurtje gezellig gezeten met mensen uit allerlei landen, maar niet meer gezien dan een paar hagedisjes en parkietachtige groene vogeltjes...ook leuk. Geen condors dus, maar het scheen niet echt het seizoen te zijn. Wij hadden er trouwens op de eerste dag wel al twee zien vliegen, hoog in de lucht alleen. Niet zo heel bijzonder vond ik, maar sommigen schijnen er speciaal voor naar de Colca Canyon te komen.

Na een uurtje gingen we weer verder met de bus terug naar Chivay, waar we in een veel te warm zwembad gingen relaxen, wel lekker voor de verkrampte spiertjes. In het zicht van de haven nog even m'n schouders verbrand in het middagzonnetje en toen weer met de bus naar Arequipa. Het was onderweg grauw weer en op die pas van 4800 meter lag zelfs sneeuw! Om 16 uur waren we weer in Arequipa en ik was toch wel weer blij dat ik 'thuis' was, eindelijk een behoorlijke douche en een lekker bedje. M'n maag was nog steeds van de rel en m'n mama hier maakte een lekker kruidentheetje voor me en gaf me allerlei tips om de problemen te verhelpen. Nu (maandag) ging het ook nog niet helemaal lekker. Spaanse les op tijd gestopt (ik heb het eerste boek uit) en met Renzo effe naar de Apotheek geweest voor een of ander wonderpilletje tegen maagproblemen. Ook nog niet echt veel gegeten, maar volgens mij gaat het nu wel wat beter. Iedereen in Peru krijgt trouwens vroeg of laat maagproblemen, door bacterieën die in Nederland niet voorkomen. Maar als het eenmaal over is kan je er een stuk beter tegen, da's wel weer positief. Al met al superweekend gehad, behoorlijk heavy maar gezellig en in een zeer bijzondere omgeving. Nu weer effe een paar daagjes de luie student uithangen!

Groetjes, Sanders