Heavy Andes - de Colca Canyon
Door: Sander Mooij
Blijf op de hoogte en volg Sander
24 Januari 2006 | Peru, Arequipa
Hallo beste mensen,
Afgelopen weekend stond in het teken van een 3-daagse trip naar de Colca Canyon, samen met Maaike, Renzo en onze gids Marcelo. De Colca Canyon is een immense kloof in het hooggebergte van de Andes, onstaan door de slijtende werking van de Rio Colca (Colca rivier) die er doorheen stroomt. De kloof zelf is op z'n diepst zo'n 1300 meter en tel je daar de hoogte van de aangrenzende bergtoppen (van meer dan 6000 meter) bij op dan kom je op een verval van zo'n 3800 meter (volgens m'n reisgids). Da's ruim twee keer zo diep als de Grand Canyon in Amerika. De Colca Canyon de op een na diepste kloof ter wereld. De allerdiepste kloof schijnt (meningen zijn verdeeld) de Rio Cotahuasi te zijn, hier even verderop gelegen maar nauwelijks te bereiken.
De Colca Canyon werd al voor het Incatijdperk bewoond. Op de vlakke delen onderin de kloof zijn enkele primitieve dorpjes te vinden, totaal van de wereld afgezonderd en alleen te voet of per ezel te bereiken over steile rotspaadjes. De rivier is namelijk niet bevaarbaar. Nadat de Spanjaarden er 500 jaar geleden ieder dorpje een kerk hadden neergezet (en zo hun missie volbrachten), raakte het gebied in de vergetelheid. Pas in 1929 werd het 'herondekt'. Los van enkele expedities kwamen er vrijwel nooit buitenstaanders, en zo leefde het indianenvolkje er vrij en blij. Het gebied werd pas in de jaren '80 bekender, nadat er een (nog steeds onverharde) weg is aangelegd over een stuk hoogvlakte bovenaan de kloof. Het toerisme is pas de laatste jaren flink gegroeid, heb ik me laten vertellen. Tot zover even de aardrijkskundige info.
Wij hadden onze trip geboekt bij het reisbureau van de Spaanse school. 40 dollar (35 euro) per persoon voor een 3 daagse trekking, inlusief vervoer, overnachtingen, ontbijt, avondeten en Engels sprekende gids. In Nederland zou alleen de busreis al duurder zijn.. Vrijdagochtend werden we om 6 uur opgehaald door de gids en met een taxi naar het busstation gebracht. Het was superhelder dus de besneeuwde bergen waren eindelijk goed zichtbaar voor een leuke foto vanuit de tuin. Half 7 vertrok de bus van Arequipa naar Chivay, dat aan het begin van de Colcarivier ligt, op 3600 meter hoogte. De 3 uur durende busrit was echt geweldig mooi. Eenmaal Arequipa uit reden we door een soort van maanlandschap verder de bergen in. Op de hoger gelegen delen was het natter (het is nu regentijd) en daar groeide een soort van gras, waar de lama's en de Alpaca's liepen te grazen. Uiteindelijk reden we over een pas van ruim 4800 meter hoogte, vlakbij de sneeuwgrens. Daarna daalden we via een haarspeldbochtenweg af naar Chivay, waar we moesten overstappen. Toen nog bijna 2 uur over een onverharde weg bovenlangs de Colca rivier richting het dorpje Cabanaconde. Verder stroomafwaarts werd het landschap steeds extremer en op een gegeven moment kon je vanuit de bus een kilometer onder je de rivier zien lopen, terwijl als je naar boven keek je de besneeuwde vulkanen zag. Echt heel indrukwekkend. Na de lunch (stukje gemarineerde Alpaca en wat rijst) begon onze eerste wandeltocht: de afdaling.
Vanuit het dorpje (op 3400 meter) liepen we naar de afgrond, en daar begon de afdaling naar de rivier over eeuwenoude rotspaadjes, waarvan ik me nog steeds afvraag hoe ze die in vredesnaam ooit hebben aangelegd, zo langs de steile rotswanden. Van te voren kregen we van Mister Guide Marcelo nog even de waarschuwing dat als we paarden of ezels tegenkwamen, dat we dan rustig aan de 'bergkant' van het paadje moesten gaan staan, i.v.m. eventuele schrikreacties van de dieren. Het afdalen was goed te doen, maar na een tijdje wel voelbaar in de knieen en onderbenen. Kleine stapjes en goed oppassen voor losse stenen die makkelijk gaan rollen (rolling stones).
Marcelo vertelde ons ondertussen allerlei wetenswaardigheden over de Colca Canyon, liet ons zien welke (cactus)vruchten je kan eten, welke giftig zijn en hoe goed je kan frisbeeën met bepaalde cactusscheuten. Ook liet hij ons zien via welke 'shortcuts' de indianen ook wel naar beneden renden. Echt ongelooflijk steile 'paadjes', waar wij ons maar niet aan waagden. Vele foto's gemaakt en genoten van de woeste natuur en de diepte- en vergezichten. Beneden aangekomen, altijd nog op 2200 meter hoogte, de Colca rivier overgestoken en weer een stukje omhoog geklommen naar de eerste overnachtingslocatie. Dat was bij een indianenfamilie in een soort van groen paradijsje midden in de enorme kloof. Geen electriciteit, water via kanaaltjes uit de bergen geleid, wat dieren, wat akkertjes met piepers, mais en fruitbomen, en lekker primitief allemaal. Marcelo ging voor ons koken en daarna hebben we nog effe een kampvuurtje gemaakt. Om half 9 gingen we al slapen, we waren gaar en je kan ook weinig anders, want het is er werkelijk pikdonker en je hoort alleen het stromende water.
Heerlijk geslapen op een hard bed in een soort van schuurtje en de volgende dag om een uur of half 8 ontbijten in het reeds felle ochtendzonnetje. Na een flinke smeersessie met factor 30 vervolgens onze tocht voortgezet richting het dorpje Tapay, 700 meter hoger gelegen. Omdat het tempo mij te laag lag liep ik alvast een stukje voorop. Steeds denkend dat ik er al bijna was kwam ik uiteindelijk compleet bezweet en uitgeput aan en het enige dat ik kon zeggen was agua! (water) want ik was al een tijdje door m'n voorraad heen. Voor maarliefst 8 sol 2,5 liter water gekocht en drie kwartier gewacht op het centrale plein. Achteraf kijkend waarschijnlijk toen een koudje opgelopen, want er stond een fris windje daarboven.
Maar goed, daarna gezamenlijk de wandeling voortgezet naar beneden, Colca rivier weer overgestoken en een stukje omhoog naar onze tweede overnachtingslocatie, waar meerdere toeristen waren. Even gezwommen in de zogenaamde natuurlijke warmwaterbaden (warm was het namelijk niet), daarna eindelijk gedouchd, gegeten en wat gezeten met wat andere gasten daar. Best grappig wat voor figuren je daar allemaal tegen komt. Ik voelde me niet zo fit dus ik ging effe op tuk in onze slaapruimte: een soort rieten hutje waar de wind vrolijk doorheen blies. Twee uur later was het avondeten maar ik had geen honger en voelde me koortsachtig. Ook m'n buik was behoorlijk van de rel. Alleen een kopje Coca thee gehad (hier geen zakje, maar gewoon losse bladeren met kokend water erop), en daarna weer op bed, wetende dat we de volgende ochtend om 3 uur zouden starten met de wandeling. Hele rare nacht gehad waarin ik amper heb geslapen en m'n draai niet kon vinden. De tijd schoot ook niet op, en ik zag zwaar op tegen de zware beklimming in het donker.
Kwart voor 3 eruit, kleren aan en om 3 uur begonnen aan de laatste tocht met zaklamp, een beklimming van 2100 meter tot 3300 meter. Maaike trok het erg slecht en stopte om de paar minuten. Volgens de gids zou het wel meer dan 4 uur duren voordat we boven zouden zijn. Als je te lang moet wachten koel je ook te veel af dus sloot ik me aan bij een paar anderen. Die waren redelijk getraind en hadden het tempo er goed inzitten. Het ging eigenlijk net iets te snel voor mij en ik trok het behoorlijk slecht. Blij als we weer even een minuutje gingen rusten en water konden drinken. Het was echt zwaar, ook vanwege de hoogte en de ijlere lucht natuurlijk. Meerdere keren bedacht om af te haken maar steeds toch weer bijgebleven, vasthoudend aan het idee dat hoe sneller je gaat, des te eerder de ellende voorbij is. Het is ook echt een sport apart, dat klimmen, zeker op dit soort stijle en rommelige rotspaadjes. Het is niet te vergelijken met gewoon hardlopen of racefietsen. Waarschijnlijk ook omdat je bewegingen niet continue hetzelfde zijn en je je evenwicht moet gebruiken. Je moet je steeds concentreren op het pad en beslissen waar je je voet neer zet. Maar goed, uiteindelijk waren we na 2,5 uur, om half 6 op de top, wat best snel was volgens kenners. Totaal uitgeput (de rest ook trouwens) en opgelucht genoten we van de mooie zonsopkomst boven de Colca vallei. Op een sukkeldrafje naar het dorpje gelopen en ontbeten in een tentje waar ik een paar Nederlanders tegenkwam, erg gezellig. De rest was uiteindelijk ook nog vrij op tijd boven omdat Maaike op een ezel verder is gegaan aangezien het gewoon niet meer ging.
Om 7 uur met de bus naar Cruz del Condor, dé plek om de Andescondors (met een spanwijdte van 3,20 meter) van dichtbij te spotten. 's Ochtends komen ze normaal gesproken namelijk op de termiek van de zonnewarmte uit de Colca Canyon opsteigen, en gaan ze op zoek naar kadavers. Uurtje gezellig gezeten met mensen uit allerlei landen, maar niet meer gezien dan een paar hagedisjes en parkietachtige groene vogeltjes...ook leuk. Geen condors dus, maar het scheen niet echt het seizoen te zijn. Wij hadden er trouwens op de eerste dag wel al twee zien vliegen, hoog in de lucht alleen. Niet zo heel bijzonder vond ik, maar sommigen schijnen er speciaal voor naar de Colca Canyon te komen.
Na een uurtje gingen we weer verder met de bus terug naar Chivay, waar we in een veel te warm zwembad gingen relaxen, wel lekker voor de verkrampte spiertjes. In het zicht van de haven nog even m'n schouders verbrand in het middagzonnetje en toen weer met de bus naar Arequipa. Het was onderweg grauw weer en op die pas van 4800 meter lag zelfs sneeuw! Om 16 uur waren we weer in Arequipa en ik was toch wel weer blij dat ik 'thuis' was, eindelijk een behoorlijke douche en een lekker bedje. M'n maag was nog steeds van de rel en m'n mama hier maakte een lekker kruidentheetje voor me en gaf me allerlei tips om de problemen te verhelpen. Nu (maandag) ging het ook nog niet helemaal lekker. Spaanse les op tijd gestopt (ik heb het eerste boek uit) en met Renzo effe naar de Apotheek geweest voor een of ander wonderpilletje tegen maagproblemen. Ook nog niet echt veel gegeten, maar volgens mij gaat het nu wel wat beter. Iedereen in Peru krijgt trouwens vroeg of laat maagproblemen, door bacterieën die in Nederland niet voorkomen. Maar als het eenmaal over is kan je er een stuk beter tegen, da's wel weer positief. Al met al superweekend gehad, behoorlijk heavy maar gezellig en in een zeer bijzondere omgeving. Nu weer effe een paar daagjes de luie student uithangen!
Groetjes, Sanders
Afgelopen weekend stond in het teken van een 3-daagse trip naar de Colca Canyon, samen met Maaike, Renzo en onze gids Marcelo. De Colca Canyon is een immense kloof in het hooggebergte van de Andes, onstaan door de slijtende werking van de Rio Colca (Colca rivier) die er doorheen stroomt. De kloof zelf is op z'n diepst zo'n 1300 meter en tel je daar de hoogte van de aangrenzende bergtoppen (van meer dan 6000 meter) bij op dan kom je op een verval van zo'n 3800 meter (volgens m'n reisgids). Da's ruim twee keer zo diep als de Grand Canyon in Amerika. De Colca Canyon de op een na diepste kloof ter wereld. De allerdiepste kloof schijnt (meningen zijn verdeeld) de Rio Cotahuasi te zijn, hier even verderop gelegen maar nauwelijks te bereiken.
De Colca Canyon werd al voor het Incatijdperk bewoond. Op de vlakke delen onderin de kloof zijn enkele primitieve dorpjes te vinden, totaal van de wereld afgezonderd en alleen te voet of per ezel te bereiken over steile rotspaadjes. De rivier is namelijk niet bevaarbaar. Nadat de Spanjaarden er 500 jaar geleden ieder dorpje een kerk hadden neergezet (en zo hun missie volbrachten), raakte het gebied in de vergetelheid. Pas in 1929 werd het 'herondekt'. Los van enkele expedities kwamen er vrijwel nooit buitenstaanders, en zo leefde het indianenvolkje er vrij en blij. Het gebied werd pas in de jaren '80 bekender, nadat er een (nog steeds onverharde) weg is aangelegd over een stuk hoogvlakte bovenaan de kloof. Het toerisme is pas de laatste jaren flink gegroeid, heb ik me laten vertellen. Tot zover even de aardrijkskundige info.
Wij hadden onze trip geboekt bij het reisbureau van de Spaanse school. 40 dollar (35 euro) per persoon voor een 3 daagse trekking, inlusief vervoer, overnachtingen, ontbijt, avondeten en Engels sprekende gids. In Nederland zou alleen de busreis al duurder zijn.. Vrijdagochtend werden we om 6 uur opgehaald door de gids en met een taxi naar het busstation gebracht. Het was superhelder dus de besneeuwde bergen waren eindelijk goed zichtbaar voor een leuke foto vanuit de tuin. Half 7 vertrok de bus van Arequipa naar Chivay, dat aan het begin van de Colcarivier ligt, op 3600 meter hoogte. De 3 uur durende busrit was echt geweldig mooi. Eenmaal Arequipa uit reden we door een soort van maanlandschap verder de bergen in. Op de hoger gelegen delen was het natter (het is nu regentijd) en daar groeide een soort van gras, waar de lama's en de Alpaca's liepen te grazen. Uiteindelijk reden we over een pas van ruim 4800 meter hoogte, vlakbij de sneeuwgrens. Daarna daalden we via een haarspeldbochtenweg af naar Chivay, waar we moesten overstappen. Toen nog bijna 2 uur over een onverharde weg bovenlangs de Colca rivier richting het dorpje Cabanaconde. Verder stroomafwaarts werd het landschap steeds extremer en op een gegeven moment kon je vanuit de bus een kilometer onder je de rivier zien lopen, terwijl als je naar boven keek je de besneeuwde vulkanen zag. Echt heel indrukwekkend. Na de lunch (stukje gemarineerde Alpaca en wat rijst) begon onze eerste wandeltocht: de afdaling.
Vanuit het dorpje (op 3400 meter) liepen we naar de afgrond, en daar begon de afdaling naar de rivier over eeuwenoude rotspaadjes, waarvan ik me nog steeds afvraag hoe ze die in vredesnaam ooit hebben aangelegd, zo langs de steile rotswanden. Van te voren kregen we van Mister Guide Marcelo nog even de waarschuwing dat als we paarden of ezels tegenkwamen, dat we dan rustig aan de 'bergkant' van het paadje moesten gaan staan, i.v.m. eventuele schrikreacties van de dieren. Het afdalen was goed te doen, maar na een tijdje wel voelbaar in de knieen en onderbenen. Kleine stapjes en goed oppassen voor losse stenen die makkelijk gaan rollen (rolling stones).
Marcelo vertelde ons ondertussen allerlei wetenswaardigheden over de Colca Canyon, liet ons zien welke (cactus)vruchten je kan eten, welke giftig zijn en hoe goed je kan frisbeeën met bepaalde cactusscheuten. Ook liet hij ons zien via welke 'shortcuts' de indianen ook wel naar beneden renden. Echt ongelooflijk steile 'paadjes', waar wij ons maar niet aan waagden. Vele foto's gemaakt en genoten van de woeste natuur en de diepte- en vergezichten. Beneden aangekomen, altijd nog op 2200 meter hoogte, de Colca rivier overgestoken en weer een stukje omhoog geklommen naar de eerste overnachtingslocatie. Dat was bij een indianenfamilie in een soort van groen paradijsje midden in de enorme kloof. Geen electriciteit, water via kanaaltjes uit de bergen geleid, wat dieren, wat akkertjes met piepers, mais en fruitbomen, en lekker primitief allemaal. Marcelo ging voor ons koken en daarna hebben we nog effe een kampvuurtje gemaakt. Om half 9 gingen we al slapen, we waren gaar en je kan ook weinig anders, want het is er werkelijk pikdonker en je hoort alleen het stromende water.
Heerlijk geslapen op een hard bed in een soort van schuurtje en de volgende dag om een uur of half 8 ontbijten in het reeds felle ochtendzonnetje. Na een flinke smeersessie met factor 30 vervolgens onze tocht voortgezet richting het dorpje Tapay, 700 meter hoger gelegen. Omdat het tempo mij te laag lag liep ik alvast een stukje voorop. Steeds denkend dat ik er al bijna was kwam ik uiteindelijk compleet bezweet en uitgeput aan en het enige dat ik kon zeggen was agua! (water) want ik was al een tijdje door m'n voorraad heen. Voor maarliefst 8 sol 2,5 liter water gekocht en drie kwartier gewacht op het centrale plein. Achteraf kijkend waarschijnlijk toen een koudje opgelopen, want er stond een fris windje daarboven.
Maar goed, daarna gezamenlijk de wandeling voortgezet naar beneden, Colca rivier weer overgestoken en een stukje omhoog naar onze tweede overnachtingslocatie, waar meerdere toeristen waren. Even gezwommen in de zogenaamde natuurlijke warmwaterbaden (warm was het namelijk niet), daarna eindelijk gedouchd, gegeten en wat gezeten met wat andere gasten daar. Best grappig wat voor figuren je daar allemaal tegen komt. Ik voelde me niet zo fit dus ik ging effe op tuk in onze slaapruimte: een soort rieten hutje waar de wind vrolijk doorheen blies. Twee uur later was het avondeten maar ik had geen honger en voelde me koortsachtig. Ook m'n buik was behoorlijk van de rel. Alleen een kopje Coca thee gehad (hier geen zakje, maar gewoon losse bladeren met kokend water erop), en daarna weer op bed, wetende dat we de volgende ochtend om 3 uur zouden starten met de wandeling. Hele rare nacht gehad waarin ik amper heb geslapen en m'n draai niet kon vinden. De tijd schoot ook niet op, en ik zag zwaar op tegen de zware beklimming in het donker.
Kwart voor 3 eruit, kleren aan en om 3 uur begonnen aan de laatste tocht met zaklamp, een beklimming van 2100 meter tot 3300 meter. Maaike trok het erg slecht en stopte om de paar minuten. Volgens de gids zou het wel meer dan 4 uur duren voordat we boven zouden zijn. Als je te lang moet wachten koel je ook te veel af dus sloot ik me aan bij een paar anderen. Die waren redelijk getraind en hadden het tempo er goed inzitten. Het ging eigenlijk net iets te snel voor mij en ik trok het behoorlijk slecht. Blij als we weer even een minuutje gingen rusten en water konden drinken. Het was echt zwaar, ook vanwege de hoogte en de ijlere lucht natuurlijk. Meerdere keren bedacht om af te haken maar steeds toch weer bijgebleven, vasthoudend aan het idee dat hoe sneller je gaat, des te eerder de ellende voorbij is. Het is ook echt een sport apart, dat klimmen, zeker op dit soort stijle en rommelige rotspaadjes. Het is niet te vergelijken met gewoon hardlopen of racefietsen. Waarschijnlijk ook omdat je bewegingen niet continue hetzelfde zijn en je je evenwicht moet gebruiken. Je moet je steeds concentreren op het pad en beslissen waar je je voet neer zet. Maar goed, uiteindelijk waren we na 2,5 uur, om half 6 op de top, wat best snel was volgens kenners. Totaal uitgeput (de rest ook trouwens) en opgelucht genoten we van de mooie zonsopkomst boven de Colca vallei. Op een sukkeldrafje naar het dorpje gelopen en ontbeten in een tentje waar ik een paar Nederlanders tegenkwam, erg gezellig. De rest was uiteindelijk ook nog vrij op tijd boven omdat Maaike op een ezel verder is gegaan aangezien het gewoon niet meer ging.
Om 7 uur met de bus naar Cruz del Condor, dé plek om de Andescondors (met een spanwijdte van 3,20 meter) van dichtbij te spotten. 's Ochtends komen ze normaal gesproken namelijk op de termiek van de zonnewarmte uit de Colca Canyon opsteigen, en gaan ze op zoek naar kadavers. Uurtje gezellig gezeten met mensen uit allerlei landen, maar niet meer gezien dan een paar hagedisjes en parkietachtige groene vogeltjes...ook leuk. Geen condors dus, maar het scheen niet echt het seizoen te zijn. Wij hadden er trouwens op de eerste dag wel al twee zien vliegen, hoog in de lucht alleen. Niet zo heel bijzonder vond ik, maar sommigen schijnen er speciaal voor naar de Colca Canyon te komen.
Na een uurtje gingen we weer verder met de bus terug naar Chivay, waar we in een veel te warm zwembad gingen relaxen, wel lekker voor de verkrampte spiertjes. In het zicht van de haven nog even m'n schouders verbrand in het middagzonnetje en toen weer met de bus naar Arequipa. Het was onderweg grauw weer en op die pas van 4800 meter lag zelfs sneeuw! Om 16 uur waren we weer in Arequipa en ik was toch wel weer blij dat ik 'thuis' was, eindelijk een behoorlijke douche en een lekker bedje. M'n maag was nog steeds van de rel en m'n mama hier maakte een lekker kruidentheetje voor me en gaf me allerlei tips om de problemen te verhelpen. Nu (maandag) ging het ook nog niet helemaal lekker. Spaanse les op tijd gestopt (ik heb het eerste boek uit) en met Renzo effe naar de Apotheek geweest voor een of ander wonderpilletje tegen maagproblemen. Ook nog niet echt veel gegeten, maar volgens mij gaat het nu wel wat beter. Iedereen in Peru krijgt trouwens vroeg of laat maagproblemen, door bacterieën die in Nederland niet voorkomen. Maar als het eenmaal over is kan je er een stuk beter tegen, da's wel weer positief. Al met al superweekend gehad, behoorlijk heavy maar gezellig en in een zeer bijzondere omgeving. Nu weer effe een paar daagjes de luie student uithangen!
Groetjes, Sanders
-
24 Januari 2006 - 07:10
Jos:
Modaliteit: vermoeiend! Goeie man. Jammer van het niet spotten van de condors... Hou je haaks! -
24 Januari 2006 - 07:14
Marianne:
Ola Senders..
Doe je rustig aan daar? Wat een gaaf verhaal. Ben benieuwd naar de foto's!
Geniet nu maar even van je studentenleventje.. straks verleer je dat nog! Dat kunnen we niet hebben he!!
x Marianne -
24 Januari 2006 - 10:26
Ineke:
Wat een verhaal San, wel heavy hoor!
Groetjes Ien -
24 Januari 2006 - 11:12
Helg:
zozo, senders, sportmannetje hoor! leuk voor de aardrijkskundige achtergronden! doe je voorzichtig?
xx -
24 Januari 2006 - 14:03
Jan En Lida:
Prachtige tocht Sander , een heel avontuur. Ben blij dat je weer veilig terug bent gekomen bij je Peruaanse mamma.
Liefs Jan en Lida -
24 Januari 2006 - 19:12
Ome Bert:
Zojuist al je verslagen gelezen. 't Lijkt me daar fantastisch, ook de foto's geven een goed beeld. Vanmiddag waren we nog even bij je vader en moeder. Het gaat nog goed met ze ;-) -
25 Januari 2006 - 08:39
Heiko:
Boeiende belevenis, San! Doet me denken aan de Samaria kloof die ik op Kreta heb doorstaan. Vergeleken met wat jij hebt moeten doen, was dat een peulenschil. Mooie zonnepet trouwens! ;) -
25 Januari 2006 - 10:01
Annabel:
Goed bezig Bander!
Wat een mooie belevenis zeg en mooie foto's!
En die bedden...tja dan is je eigen bedje toch wel heilig denk? -
25 Januari 2006 - 12:57
Nanouk:
Erg leuk Sander en een goed geschreven stuk tekst met goede fotografie. Mag ik dit gebruiken voor potentiele klanten die naar Arequipa willen? Kun je me, als je tijd hebt :-) ook wat schrijven over de school in Arequipa? Daar gaan verhoudingsgewijs weinig studenten naar toe en we werken pas anderhalf jaar met Saskia.
Groetjes en een hele goede tijd!
Nanouk, Spanish Language Travels -
25 Januari 2006 - 13:12
Dorst:
Senders, echt helemaal geweldig! Mooie foto's en een hele belevenis. Ga zo door....ben alweer benieuwd hoe jouw luie studenten daagjes er daar uit zien!
! Laters Dorst -
25 Januari 2006 - 18:24
Jan En Lida:
Prachtige fotos.
We genieten er van.
Groetjes : JAN EN LIDA. -
26 Januari 2006 - 09:35
Jo:
yo yo sander!
een berggeit is er niks tegen!
mooi landschap, bijna net zo mooi als Belgie, doe die belgen de groeten!
het gaat u goed daar,
jo -
26 Januari 2006 - 12:05
Stef Bos:
Te laat Uit bed. De dag is bijna voorbij Zonder mij En ik zou iets moeten doen. Ik heb alleen mijn tanden maar gepoetst.
Maar morgen Morgen Begin ik van voor af aan
Morgen Morgen Begin ik van voor af aan
Hoeveel keer Hoe vaak
Heb ik mezelf dit al wijsgemaakt
Maar het is zo heerlijk
Om het leven Gewoon te leven En verder niets
Maar morgen Morgen
Begin ik van voor af aan
Morgen Morgen
Begin ik van voor af aan
Maar vandaag Heb ik nog uitstel Van executie
Alleen vandaag Dus vanavond Nog één keer de kroeg in Om het te vieren
En ik maak het niet te laat Want
Maar morgen Morgen
Begin ik van voor af aan
Morgen Morgen
Begin ik van voor af aan
Morgen Of overmorgen
Of over, over, over,over, over, over, over, overmorgen
Of volgend jaar -
26 Januari 2006 - 14:58
Ien:
Jee San, wat een indrukwekkende foto's, die van 'een van betere begaanbare paadjes' (wat eng, dat was goed opletten) en bij dat kampvuur begin je al op een indiaan te lijken, erg mooi!!
Liefs Ien -
27 Januari 2006 - 14:19
Mart:
Lullo, wat een foto's man, zeer grof. Is weer eens een ander uitzicht dan dat van het dakterras van de M3. Ben blij dat ik je op een van de eerste pictures met een unit zag. Zo kennen we weer en het gaat dus goed met je! ;-) Spreek je, Mart -
28 Januari 2006 - 09:03
Mikkers:
Hey senders,
Mooie pictures zeg ! Lekkere gespierde kuiten! Mis alleen de teva's om het beeld compleet te maken. En ondanks dat we af hadden gesproken dat dit soort hoofddeksels alleen hielkema zouden staan, misstaan ze je toeristische outfit niet hoor !
Keep up the good writing !
x -
28 Januari 2006 - 17:45
Jurgen:
hee maatje, ik vond het echt omwijs om van jou een iemeel te krijgen met de felicitatie van me verjaring... uikie puikie man,je foto's bekijk ik allemaal,en vind ik mooi om te zien... groeten van mij uit ut kouwe kikkerlandje en hou je taai.... mzzl he maatje -
29 Januari 2006 - 19:11
Thomas Beers:
hey Sander, alles goed? hoop dat je je daar lekker vermaakt! berichten zijn erg leuk om te lezen trouwens.
Greetz thomas -
31 Januari 2006 - 19:05
Karin Mooij:
Hoi Sander
Hoorde van mijn vader van je site. Geweldige leuke verhalen en foto's maak je. Geniet er van
Groeten uit de Noord -
31 Januari 2006 - 21:28
Jeroen:
Hee Sander,
Wij gaan zo het vliegtuig in, hier in Lima. Jammer dat we jullie niet meer zagen, was het leuk op het strand. De groeten aan Renzo. Muy Bien. -
01 Februari 2006 - 10:19
Huib:
Lekker bezig Stenders, haal dat luie zweet maar eens uit je lichaam:)
Zaterdag Huib wordt 30 party, ik reken op je komst! Ciao -
01 Februari 2006 - 21:10
Ties:
Heyy Sammie! Whaha wat een verhaal joh! Tjah das weer eens wat anders dan het eeuwige luie studenten leventje he! Doe geen dingen die ik ook niet zou doen, and have fun! -
01 Februari 2006 - 21:34
Jos:
He uil! alles ok? ik zie nu pas al die foto's. Erg goed man! Indrukwekkende plaatjes. Goeie!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
