Beetje lang bericht
Door: Sander Mooij
Blijf op de hoogte en volg Sander
16 Januari 2006 | Peru, Arequipa
Om maar bij het einde van vorig bericht te beginnen, het stappen donderdagavond was gezellig, beetje studentie maar dat ben ik natuurlijk wel gewend. Eigenlijk ging het er niet heel veel anders aan toe dan in Nederland, behalve dan met veel Salsa en Zuid-Amerikaanse meezingers. Maar zelfs in het ´discogedeelte´ draaiden ze zo af en toe een stevig rocknummer. Veel Peruanen zijn namelijk dol op rockmuziek en oude pop klassiekers :-). Tot 1 uur was het bier 1 sol (0.24 cent volgens de huidige koers), daarna 3 sol, dus het was dringen bij de bar en het tempo zat er ook bij ons lekker in. Dat moest ook wel om je nog enigszins ontspannen te voelen daar tussen al die soepel dansende chica´s, waar je dan ook nog gemiddeld 20 centimeter bovenuit steekt. Wat kunnen die mensen dansen zeg! Elk willekeurig meisje daar zou in Nederland de show stelen met haar bewegingen. Het gaat er ook allemaal wat vrolijker en minder geforceerd aan toe dan in Nederland, al scheelt dat bij ons natuurlijk ook weer per situatie. De meeste (studenten) spreken trouwens ook redelijk Engels. Wat verder opviel was dat iedereen aan het bier zat, en dat ook de vrouwen flink doordrinken (remmen los dus, en niet dat suffe gedoe). Enfin, alle cliches over de temperamentvolle Zuid Amerikanen werden even bevestigd, en al met al was het een leuk avondje! Rond de klok van half 4 redelijk bezopen en met de taxi weer fijn naar huis.
Vrijdag had ik met Renzo afgesproken om 11 uur met de Spaanse les te beginnen. Hij was er pas om 12 uur dus besloten we het maar helemaal te schrappen en de uren volgende week in te halen, want om 13 uur gingen we appeltaart eten met de aanwezige Nederlanders en Belgen. Bovendien waren we brak. Rest van de tijd een beetje rondgehangen en later die middag met huisgenote een lesje Salsadansen meegepikt, altijd handig in deze contreien. Ondanks dat ik als houten Hollander de subtiele bewegingen wel nooit onder de knie zal krijgen, was het erg lachen gezien het enorme enthousiasme waarmee de leraar (een behoorlijke Don Juan) het over wist te brengen.
Zaterdag gingen ik en m’n huisgenote Maaike met Renzo op pad. Die wist namelijk een leuke wandelroute in de buurt, in een gebied waar vrijwel nooit toeristen komen. De tocht naar het gebied was al een belevenis op zich. Eerst reden we met een taxi naar de rand van Arequipa. Dan kom je er ook gelijk achter hoe groot de stad eigenlijk is en wat voor een zootje het in sommige buitenwijken is. Alles staat in het wilde weg gebouwd en de meeste huizen zijn nooit echt afgemaakt. Het is ook maar wat je gewend bent natuurlijk. Even buiten Arequipa stapten we bij iemand in een gewone auto. Door de halfwoestijn reden we naar een dorpje met de naam Sogay.. Omdat er nauwelijks auto’s rijden is het de gewoonte iedereen mee te nemen die mee wil rijden. De ene na de andere Indianenmoeder met kind stapten in en op een gegeven moment zaten we met z’n negenen opeengepropt in de auto.
De tocht door het Peruaanse platteland was indrukwekkend en om een uur of half 11 begonnen we met onze wandeling naar de waterval van Sogay, waar je volgens Renzo ook prima kon zwemmen. Het was die dag gelukkig bewolkt, maar evengoed een graad of 21, ideaal wandelweer dus. We liepen eerst een flink stuk omhoog een soort van kloof in. Onder ons lag een geirrigreerd terrassenlandschap en boven ons vooral kale rotsen met hooguit wat cactussen. Op de terrassen verbouwen de Indianen o.a. mais en voer voor de koeien. De koeien zijn trouwens uit Nederland geimporteerd! Wel apart om de vertrouwde zwartbont te zien grazen in de uitlopers van de Andes. De Indianen melken ze nog gewoon met de hand. Maar goed, hoe verder we kwamen, hoe stijler de wanden werden en hoe dieper en wilder het riviertje onder ons werd. Het wandelen werd ook steeds meer rotsklimmen met handen en voeten. Dat was niet geheel zonder risico, aangezien sommige stukken erg glad en steil waren en de cactussen ook weinig houvast boden. Aan een misstapje kan je dan maar beter niet denken.. Het was wel een supermooi gebied, en meteen een goede voorbereiding op trektocht door de Colca Canyon, die voor volgend weekend op het programma staat. Bij de waterval aangekomen ons lunchpakket (chips, water en bananen) genuttigd en toch maar niet gezwommen, omdat het best fris was. Na deze stop moesten we de hele klimpartij weer opnieuw maken voor de terugweg. Gelukkig waren de gevaarlijkste stukken al voorbij toen het begon te regenen.
We vervolgden onze tocht naar de boerendorpjes Quequeño en Yarabamba. Daar werden we met verbaasde blikken aangestaard door de locals, die kennelijk zelden een blanke in hun dorpje zien rondlopen. Best bijzonder om te zien hoe die mensen daar tevreden leven in hun bouwvallige stenen huisjes, tussen de koeien, schapen, ezels, kippen, honden en andere beesten. Het had wel wat om gewoon in het pure Peruaanse platteland te zijn. Ook apart om te zien dat er zo’n klein krakkemikkig dorpje met volgens mij nog geen duizend inwoners zo'n enorme kerk staat, die er tiptop uitziet met veel beelden en mooie versieringen. De mensen hier zijn dan ook enorm katholiek, zoals in vrijwel heel Zuid Amerika. Da’s best apart als je bedenkt hoe dat er door de Spanjaarden ooit is ingeramd. Aan het eind van de wandeltocht gingen we om een uur of vier eten in een restaurantje in Yarabamba, waar we de enige waren. De keuze was nogal beperkt. Voor 12 sol kregen we een bord vol met brokken varkensvlees, rooie uien en geroosterde mais. Het was niet echt een succes maar het had ook wel weer wat. Uiteindelijk in een bomvolle Combi (Peruaanse Dolmus) weer terug naar Arequipa.
‘s Avonds behoorlijk gaar en tot de conclusie gekomen dat ik verbrand was in m’n nek en op m’n neus, ondanks dat het de hele dag bewolkt was. Nog wel effe naar het café geweest waar een akoestische tweemansformatie optrad. Niet heel boeiend, wel leuk om te horen welke rockklassiekers hier nog heel populair blijken te zijn en hoe belabberd de uitspraak van het Peruaanse Engels is. Op tijd naar huis en zondag lekker uitgeslapen en verder niet zo veel noemenswaardigs gedaan, en het bericht wordt al weer te lang. Vanmiddag trouwens nog effe een rondleiding meegepikt in het museum van Juanita. Dat is het Inca meisje dat ruim 500 jaar geleden werd geofferd aan de goden, ergens boven op een vulkaan. In 1995 werd ze gevonden toen een deel van de sneeuw door een vulkaanuitbarsting smolt. Nu is er een tentoonstelling aan haar gewijd in het centrum van Arequipa. Juanita zelf was er overigens niet bij want die wordt vier maanden per jaar apart gehouden (voor onderhoud en onderzoek). Wel was er een ander Incameisje van 500 jaar oud te zien (waarvan ik de naam even kwijt ben) en nog heel veel andere Inca spulletjes. Enfin, het was allemaal niet zo heel spannend, maar dat wijd ik hoofdzakelijk aan Mrs. Guide, die wel erg monotoon haar tekst opratelde. Ik zal trouwens proberen er nog wat foto’s op te zetten, voor de beeldvorming. Mensen tabee en veel succes met de dagelijkse bezigheden...
Groetjes Sander
Vrijdag had ik met Renzo afgesproken om 11 uur met de Spaanse les te beginnen. Hij was er pas om 12 uur dus besloten we het maar helemaal te schrappen en de uren volgende week in te halen, want om 13 uur gingen we appeltaart eten met de aanwezige Nederlanders en Belgen. Bovendien waren we brak. Rest van de tijd een beetje rondgehangen en later die middag met huisgenote een lesje Salsadansen meegepikt, altijd handig in deze contreien. Ondanks dat ik als houten Hollander de subtiele bewegingen wel nooit onder de knie zal krijgen, was het erg lachen gezien het enorme enthousiasme waarmee de leraar (een behoorlijke Don Juan) het over wist te brengen.
Zaterdag gingen ik en m’n huisgenote Maaike met Renzo op pad. Die wist namelijk een leuke wandelroute in de buurt, in een gebied waar vrijwel nooit toeristen komen. De tocht naar het gebied was al een belevenis op zich. Eerst reden we met een taxi naar de rand van Arequipa. Dan kom je er ook gelijk achter hoe groot de stad eigenlijk is en wat voor een zootje het in sommige buitenwijken is. Alles staat in het wilde weg gebouwd en de meeste huizen zijn nooit echt afgemaakt. Het is ook maar wat je gewend bent natuurlijk. Even buiten Arequipa stapten we bij iemand in een gewone auto. Door de halfwoestijn reden we naar een dorpje met de naam Sogay.. Omdat er nauwelijks auto’s rijden is het de gewoonte iedereen mee te nemen die mee wil rijden. De ene na de andere Indianenmoeder met kind stapten in en op een gegeven moment zaten we met z’n negenen opeengepropt in de auto.
De tocht door het Peruaanse platteland was indrukwekkend en om een uur of half 11 begonnen we met onze wandeling naar de waterval van Sogay, waar je volgens Renzo ook prima kon zwemmen. Het was die dag gelukkig bewolkt, maar evengoed een graad of 21, ideaal wandelweer dus. We liepen eerst een flink stuk omhoog een soort van kloof in. Onder ons lag een geirrigreerd terrassenlandschap en boven ons vooral kale rotsen met hooguit wat cactussen. Op de terrassen verbouwen de Indianen o.a. mais en voer voor de koeien. De koeien zijn trouwens uit Nederland geimporteerd! Wel apart om de vertrouwde zwartbont te zien grazen in de uitlopers van de Andes. De Indianen melken ze nog gewoon met de hand. Maar goed, hoe verder we kwamen, hoe stijler de wanden werden en hoe dieper en wilder het riviertje onder ons werd. Het wandelen werd ook steeds meer rotsklimmen met handen en voeten. Dat was niet geheel zonder risico, aangezien sommige stukken erg glad en steil waren en de cactussen ook weinig houvast boden. Aan een misstapje kan je dan maar beter niet denken.. Het was wel een supermooi gebied, en meteen een goede voorbereiding op trektocht door de Colca Canyon, die voor volgend weekend op het programma staat. Bij de waterval aangekomen ons lunchpakket (chips, water en bananen) genuttigd en toch maar niet gezwommen, omdat het best fris was. Na deze stop moesten we de hele klimpartij weer opnieuw maken voor de terugweg. Gelukkig waren de gevaarlijkste stukken al voorbij toen het begon te regenen.
We vervolgden onze tocht naar de boerendorpjes Quequeño en Yarabamba. Daar werden we met verbaasde blikken aangestaard door de locals, die kennelijk zelden een blanke in hun dorpje zien rondlopen. Best bijzonder om te zien hoe die mensen daar tevreden leven in hun bouwvallige stenen huisjes, tussen de koeien, schapen, ezels, kippen, honden en andere beesten. Het had wel wat om gewoon in het pure Peruaanse platteland te zijn. Ook apart om te zien dat er zo’n klein krakkemikkig dorpje met volgens mij nog geen duizend inwoners zo'n enorme kerk staat, die er tiptop uitziet met veel beelden en mooie versieringen. De mensen hier zijn dan ook enorm katholiek, zoals in vrijwel heel Zuid Amerika. Da’s best apart als je bedenkt hoe dat er door de Spanjaarden ooit is ingeramd. Aan het eind van de wandeltocht gingen we om een uur of vier eten in een restaurantje in Yarabamba, waar we de enige waren. De keuze was nogal beperkt. Voor 12 sol kregen we een bord vol met brokken varkensvlees, rooie uien en geroosterde mais. Het was niet echt een succes maar het had ook wel weer wat. Uiteindelijk in een bomvolle Combi (Peruaanse Dolmus) weer terug naar Arequipa.
‘s Avonds behoorlijk gaar en tot de conclusie gekomen dat ik verbrand was in m’n nek en op m’n neus, ondanks dat het de hele dag bewolkt was. Nog wel effe naar het café geweest waar een akoestische tweemansformatie optrad. Niet heel boeiend, wel leuk om te horen welke rockklassiekers hier nog heel populair blijken te zijn en hoe belabberd de uitspraak van het Peruaanse Engels is. Op tijd naar huis en zondag lekker uitgeslapen en verder niet zo veel noemenswaardigs gedaan, en het bericht wordt al weer te lang. Vanmiddag trouwens nog effe een rondleiding meegepikt in het museum van Juanita. Dat is het Inca meisje dat ruim 500 jaar geleden werd geofferd aan de goden, ergens boven op een vulkaan. In 1995 werd ze gevonden toen een deel van de sneeuw door een vulkaanuitbarsting smolt. Nu is er een tentoonstelling aan haar gewijd in het centrum van Arequipa. Juanita zelf was er overigens niet bij want die wordt vier maanden per jaar apart gehouden (voor onderhoud en onderzoek). Wel was er een ander Incameisje van 500 jaar oud te zien (waarvan ik de naam even kwijt ben) en nog heel veel andere Inca spulletjes. Enfin, het was allemaal niet zo heel spannend, maar dat wijd ik hoofdzakelijk aan Mrs. Guide, die wel erg monotoon haar tekst opratelde. Ik zal trouwens proberen er nog wat foto’s op te zetten, voor de beeldvorming. Mensen tabee en veel succes met de dagelijkse bezigheden...
Groetjes Sander
-
17 Januari 2006 - 11:14
Marianne:
Sander,
Je verhalen zijn leuk om te lezen. Goeie tekst!
Kmail je snel.. mijn Peru vakantie is ws al in mei!! (als ie doorgaat...)
x Marianne -
17 Januari 2006 - 11:39
Jan En Lida .:
Leuk wat je allemaal beleeft , en wat een mooie fotos . Doe je wel voorzichtig
Groetjes van ons. -
17 Januari 2006 - 12:03
Helga:
super mooi die foto's! Veel plezier de komende tijd!x -
17 Januari 2006 - 16:37
Sanne:
Eyy Sander!!
je heb t erg naar je zin zo te horen!! Ken je al n btje spaans? Dan kun je me wel ff helpen heb morgen een spaans tentamen :p
Heel veel plz nog he!!
Kuzz Sanne -
18 Januari 2006 - 09:36
Oscar:
Klinkt allemaal erg interessant en gezellig Sander. Succes met je Salsalessen :P en veel succes daar. Ik hou je mooie verhalen in de gaten! Groeten -
18 Januari 2006 - 14:24
Karin:
Hee sannie,
Mooie foto's!!! Heel leuk om te zien en te lezen wat je allemaal meemaakt!! Zondag was ik nog ff in bleeker en heb een heerlijk biertje voor je gedronken en ff flink op de lampen geslagen hoor!! Tot mails... Xje ka... -
18 Januari 2006 - 19:08
"Moeder Ria":
't Ziet er erg mooi uit, maar wat doe je weer gevaarlijk man!!! Kijk je wel uit?? Veel plezier en we kijken weer uit naar je mail. groeten Hans en Ria -
19 Januari 2006 - 10:29
Gerritje:
goede stories Sander. Ben in wageningen nu als je het weten wilt. Op de hucht. Niks veranderd eigenlijk. De Ivoren toren waar jij ooit je manusscript nog hebt voltooid staat nog fier overeind. Vanavond Unitas. Ik kan bijna niet wachten. Hoe is het met je Teva's? Lator -
21 Januari 2006 - 13:34
Huib:
Stenders man, gast, goed bezig, kun je wat foto's van jou en je salsadansende dushi's plaatsen! Ciao -
23 Januari 2006 - 19:46
Job:
"Die Sander heeft het mooi voor elkaar", denk ik dagelijks als ik door de vrieskou langs je ouderlijk huis fiets. Top om te lezen dat het sjakkaboniseren je daar goed af gaat!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
