La Ciudad Perdida

Terwijl buiten het tropenzonnetje onverminderd schijnt, ben ik de hitte even ontvlucht in een door airco gekoeld internetcafeetje. Inmiddels zit ik in Cartagena, 4 uur bussen vanaf Santa Marta en ook aan de noordkust van Colombia. De stad heeft een heel mooi koloniaal centrum, met vrolijk gekleurde gebouwen met balkonnetjes en bloembakken, beetje Spaanse stijl. Het centrum is ook erg toeristisch (en dus prijzig) en om de minuut word je aangesproken door verkopers van alles en nog wat. Dat wordt op een gegeven moment wel een beetje vermoeiend, want ook hier is het alle dagen 31 graden en zweterig. De regentijd is nu wel zo'n beetje voorbij. Aan de noordelijk kust van Colombia werkt het seizoen als volgt: vanaf half december t/m maart is het droog en zonnig, dit noemen ze de zomer. Daarna volgt de regentijd, met een dipje in juli en het hoogtepunt in oktober. Dit hangt samen met de zonnestand, hoe hoger de zon aan de hemel staat hoe groter de regenkans wordt. Vandaar dat de zomer hier feitelijk in de winter plaatsvindt. De temperatuur ligt het hele jaar rond de 31 graden.

Ook hier bruist het leven op straat, met overal muziek, mensen en gezelligheid. ´s Avonds laat, als het buiten nog 26 graden is, hangt iedereen op straat, klinkt overal muziek en ruik je de BBQ-luchten van de straatverkopers die worsten staan te bakken. Het blijft verbazend hoe veel mensen gewoon maar een beetje rondhangen, en op maandagochtend om 11 uur al aan een biertje zitten. Als ze al een beetje geld hebben wordt het meteen weer uitgegeven. Aan de andere kant zijn er ook een hoop rijke Colombianen, die meer te besteden lijken te hebben dan Europeanen.

Het hostel ligt iets buiten het centrum, wederom met bar, zwembad(je) en enorm dakterras, waar woensdag een feestje plaatsvond, de wekelijkse roof-party. Afgelopen dagen verder niet zo heel veel gedaan, beetje rondgegehangen en bijgeslapen, wat blijkbaar nodig was na de 5 daagse Lost City Trek in de Sierra Nevada van Santa Marta. Dat is misschien wel een van de meeste bijzondere trekkings die ik ooit heb gedaan. Vanuit Santa Marta vertrokken we woensdagochtend 30 november naar de start van de tocht, op een kleine 3 uur rijden, waarvan het laatste uur over een weg die eigenlijk alleen met de brommer goed begaanbaar was, lekker hobbelen dus. Na de lunch zouden we beginnen, maar het spoelde van de lucht (ik heb het nog nooit zo lang zo hard zien regenen), en het water in de rivier zou te hoog staan voor de oversteek. Uiteindelijk gingen we toch maar van start. Na een kwartiertje moesten we al een rivier doorkruissen, waarbij alle hoop op droge sokken (in mijn waterdichte schoenen) vervloog. Eerst gingen de muilezels (die de voedselvoorraden droegen), die al moeite hadden met de sterke stroming. Het water kwam tot over m´n middel en vasthoudend aan een touw moest je je tas zo hoog mogelijk zien te houden. Eerder dit jaar is een Fransman om het leven gekomen bij zo'n oversteek, dus we waren gewaarschuwd. Met 5 minuten later weer zo'n wilde rivier, was de toon gezet. Daarna volgde een klim van ruim een uur en daarna was het dalen en stijgen over moeilijk begaanbare paadjes. Dat alles in de stromende regen en bagger. De één na de ander ging onderuit en uiteindelijk hebben we nog een half uur met zaklampje in het donker moeten lopen, om 6 uur is hier namelijk pikdonker. Eenmaal bij de overnachtingsplaats konden we douchen (koud water uiteraard) en gelukkig waren de meeste van m'n meegenomen kleren droog gebleven in een plastic tas. Na het eten, dat voor de hele trip prima verzorgd was, vrij snel de hangmat in want iedereen was behoorlijk gaar.

De dagen erna hebben we tijdens het lopen gelukkig geen regen meer gehad, omdat we steeds vroeg vertrokken, en 's ochtends schijnt de zon doorgaans. De regen begint meestal in de loop van de middag of tegen de avond. Nat wordt je overigens evengoed wel, van het zweet en de rivieren die je doorkruist. De omgeving was echt adembenemend mooi, stijle hellingen, diepe dalen, enorme bomen, watervallen, vele rivieren om in te zwemmen, en steeds dichter begroeide jungle. Je komt ook regelmatig Indianen tegen die daar gewoon wonen op een manier zoals ze dat al honderden jaren doen. De hoogste piek van het gebergte ligt op slechts 42 kilometer van de Caribische zee en is ruim 5700 meter hoog. Deze top is nog nooit beklommen omdat het gebied vrijwel onbereikbaar is. Boven de 4700 meter ligt sneeuw, helaas was dit niet te zien omdat het continu bewolkt was richting het hooggebergte.

De groep bestond uit 2 Amerikanen, 2 Zuid Afrikanen, 3 Britten, een Fransman, een Colombiaanse en 2 Nederlanders. Met o.a. een dokter en een promovendus natuurkunde (de Nederlandse Lisa) in ons midden, lag het opleidingsniveau hoog. Net zoals veel van de reizigers die je in Colombia tegenkomt trouwens. Tussen de 25 en 35, hoogopgeleid, open minded, en vaak ook maar wat aanrommelend in het leven. Velen hebben hun goedbetaalde baan opgezegd en zoeken gewoon wat anders. Zo'n 5-daagse trektocht door de natuur is dan een prima bezinningsmoment. Even geen internet en mobieltje. En, de grote schrik voor iedereen die gewend is aan een overvol agenda en een volgepland sociaal bestaan: momenten waarop je niks wezenlijks te doen hebt. De eerste dagen liepen we namelijk niet meer dan zo'n 4 a 5 uur per dag. ´s Middags en ´s avonds doe je dan niet veel meer dan een beetje praten en kaartspelletjes spelen. De tocht was door de zware omstandigheden behoorlijk pittig, maar de zuivere omgeving geeft veel energie. Je zintuigen staan op scherp, je voelt je springlevend en goed geconcenteerd. Ik droomde ook heel helder (wat trouwens ook aan gebrek aan alcohol gelegen kan hebben).

De vierde dag om 5.30 uur opgestaan, voor de laatste klim over een stenen trap van 380 meter omhoog naar de restanten van la Ciudad Perdida, dat op 1200 meter hoogte ligt. De ruines bestaan vooral uit terrassen, muren en trappen, en de precieze begrenzing van het terrein is nog niet bekend. Het is dan wel geen Machu Picchu, maar toch erg indrukwekkend gezien de geschiedenis en het feit dat je daar alleen met 2 groepen van in totaal 24 mensen loopt, en er geen drommen toeristen lopen (zoals bij Machu Pichhu). Ook het feit dat het in een van de meest ontoegankelijke junglegebieden ter wereld ligt, maakt het bijzonder. Enfin, na een rondleiding van een uur of 3 van onze gids Miguel, begonnen we eindelijk aan onze terugweg. De 4e en 5e dag waren fysiek de zwaarste, omdat we de route die we in 3,5 dag hadden gelopen weer helemaal terug moesten lopen. Maar het was meer afdalen dan stijgen en op een gegeven moment wil je ook gewoon zo snel mogelijk weer naar de bewoonde wereld.

De laatste nacht verbleven we bij een indianendorp. Er kwam een 24 jarige Kogui-Indiaan (die bij uitzondering Spaans sprak) bij ons zitten, aan wie we vragen konden stellen. Was wel boeiend om te zien hoe hij de wereld bekeek. Op de vraag of hij, bij het zien van al die wandelende toeristen, zélf niet een keer op reis zou willen, zei hij: ¨ik weet niet of ik zo ver durf te lopen, want ik ben bang dat ik verdwaal omdat ik de weg niet weet.¨ Hij ging er kennelijk vanuit dat we allemaal lopend naar Colombia waren gekomen..

Maar goed, de laatste dag nog even flink doorbikkelen naar de eindstreep, en na de laatste lunch in het dorpje, waren we aan het eind van de middag weer terug in het hostel in Santa Marta. Gelijk maar aan de zuip gegaan in de hostelbar, waar het weer bar gezellig was met alle oude en nieuwe bekenden. Met de muggenbeten viel het trouwens wel mee. Ben wel een keer of 30 gestoken maar dat haalt het niet bij mijn Amazone trips in 2006 en 2009. Iedereen scheen trouwens malariapillen te slikken, behalve ik. En m'n meeste inentingen uit 2005 bleken ook verlopen. Living on the edge zullen we maar zeggen. Nou, ik kan nog wel een uur doorschrijven want er schieten me nog allemaal dingen te binnen. Maar het is inmiddels vrijdagavond en bier en gezelligheid roepen.

Binnenkort (morgen of zondag) vertrek ik naar Medellin, eindelijk weer een beetje de Andes in (1500 meter) en weg uit de verzengende hitte. Misschien lastig voor te stellen in december, maar ik kijk er alweer bijna naar uit om weer gewoon een keer een spijkerbroek en schoenen aan te kunnen doen, i.p.v. zwembroek en teenslippers.

Een greep uit de vele foto´s van de lost city trek staan op: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150392686546198.349898.570821197&type=1

Sinterklaas is me ontgaan dit jaar, dus vrolijke Kerstdagen dan maar alvast. Dat het maar hard mag gaan vriezen.

Groeten, Sanders