Peru en Bolivia in 14 dagen...

Ja beste mensen, na 6 weken Colombia en 1 weekje Ecuador, had ik nog 2 weken over om naar het zuiden af te reizen voor mijn geplande bezoekjes op vertrouwd terrein: Arequipa en La Paz.

Ik was gebleven in Ecuador. Na mijn inmiddels favoriete stad Cuenca, ben ik nog 2 dagen in Vilcabamba geweest. De busreis er naar toe was al erg mooi, over grote hoogtes door de Andes. Vilcabamba is een relaxed dorp in het zuiden van Ecuador, temidden van groene heuvels. Er wonen vele Amerikanen, die er hun oude dag (die voor sommigen al vroeg begint) uitzitten in een mooie en gezonde omgeving. De oudste mens ter wereld woonde tot een paar jaar geleden in Vilcabamba, en de mensen schijnen hier ook erg oud te worden. De Amerikanen laten grote huizen bouwen en hopen zo nog jaren te kunnen teren op hun dollars. Het is een tegengestelde migratiestroom die groeit: oudere Amerikanen die naar Latijns Amerika trekken op zoek naar rust en ruimte voor weinig geld, in plaats van de stroom Latinos die de VS overspoelt op zoek naar geld en niet zoveel rust en ruimte.

In Vilcabamba ging ik paardrijden met een gids en een Francaise, Hanna, die ik in het hostel tegenkwam. Ik heb wel ontzag gekregen voor onze verre Europese voorouders, die op paarden complete continenten doorkruisten en daarbij en passant ook nog de boel veroverden, want na 3 uur hobbelen begonnen m'n benen zeer te doen en was ik blij dat we weer in Vilcabamba waren, maar de omgeving was supermooi. Respect voor de paarden ook trouwens. Het hostel lag even buiten het dorp op een heuvel, met een erg mooi uitzicht. Het was eigenlijk een soort mini-resort, met een keurige tuin en verspreid vrijstaande hutten, ingericht als dorms. Een fraai staaltje Duitse degelijkheid (eigenaars zijn Duits) waar alles klopte, inclusief goed eten, bar, zwembad en massagesalon, wat goed uitkwam na het paardrijden.

Na 2 dagen ontspannen toch maar besloten om door te reizen naar Peru, samen met Hanna, die van een flinke borrel hield en die gelukkig goed Spaans sprak. Het probleem met Fransen is toch vaak de taalbarrière. Ik ben tijdens mijn reis verschillende (zuid-)Fransen tegen gekomen met wie het heel goed klikte, met misschien wel als basis vergelijkbare (sarcastische) humor, die lang niet door iedereen wordt begrepen.

Van Vilcabamba gingen we naar Loja, en vandaar met de nachtbus naar Piura, in Noord-Peru, waar we 's ochtends vroeg aankwamen. Het mooie groene landschap was veranderd in een woestijnachtige steppe, bezaaid met zwerfafval. De overgang van het groene Ecuador naar de Peruaanse woestijn verloopt vrij abrupt. De invloed van de koude golfstroom op het klimaat is indrukwekkend. In jaren met een sterke El Niño is het water langs de Peruaanse noordkust soms zo'n 7 graden warmer, met als gevolg enorme tropische regenbuien in Noord-Peru. Meestal is het er echter droog en zonnig. Verder naar het zuiden is alles ten westen van de Andes woestijn tot en met diep in Chili.

Vanuit het chaotische Piura zijn we direct met een busje naar Máncora gegaan, een relaxte (surf)badplaats, met autoloze boulevard vol met eettentjes/barretjes in Caribische sferen. Eigenlijk precies het type badplaats waar het in Colombia aan ontbrak. Overdag een graad of 30, maar aangenaam door de drogere lucht en de relatief koele oceaan, in plaats van een dampende Caribische zee. Ik zou eigenlijk één dagje in Máncora blijven, om 's avonds laat terug te gaan naar Piura voor een vlucht naar Arequipa. Maar de creditcardbetaling bleek niet te zijn gelukt, heel gedoe (mails werden niet beantwoord) maar uiteindelijk ging de vlucht dus niet door, waar ik van baalde. Alle reden om het op een zuipen te zetten, en dat kon prima in een van de vele barretjes in Máncora. Los van de soms wat opdringerige Peruanen is Máncora een prima plaatsje om een paar dagen te relaxen. De Peruaanse keuken maakt een hoop goed, op het verder niet zo boeiende landschap.

Volgende dag uitgebrakt op het strand en golfje gedoken in Stille Oceaan 's Avonds Hanna vaarwel gezegd en met de bus naar Lima, waar ik 24 uur later (6 uur vertraging, waarvan 4 uur wachten in Máncora) aankwam. Na een dagje banjeren in het dure, maar op zich mooie zakencentrum van Lima, ´s avonds door naar Arequipa: nog eens 16 uur over de Pan-Amerikaanse snelweg door de desert, maar dit keer in een zeer relaxte dubbeldeksbus met uitzicht door het voorraam. ´s Ochtends zag ik voor het eerst van mijn reis sneeuw, op El Misti en El Chachani, de bergen die op grote afstand in de woestijnlandschap opdoemden.

Arequipa beschouwde ik toch altijd een beetje als mijn stadje, omdat daar ooit mijn Zuid-Amerika avontuur begon. Maar er is zoveel veranderd. Vertrouwde tentjes zijn vervangen door telefoniezaken, Kentucky Fried Chickens en Pizzahutten, de studentenkroeg Daddy O is vervangen door een Casino, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het verkeer loopt overal vast, een ritje met de taxi duurt twee keer zo lang, en is dus twee keer zo duur als voorheen. In het centrum ben je te voet sneller. Het aantal toeristen is verdubbeld en het aantal reisbureautjes verdriedubbeld. De charme is er wel een beetje af, maar dat wijt ik vooral aan het vervuilende, vaststaande verkeer, dat in veel Latijns Amerikaanse steden een probleem vormt omdat de steden er niet op zijn gebouwd. De introductie van de fiets zou op vele fronten een verbetering zijn: sneller, goedkoper, gezonder, veel milieuvriendelijker en veiliger. Maar zie ze dat maar eens wijs te maken.

Evengoed een paar gezellige dagen gehad in het zonnige Arequipa, waar het die week ervoor nog had gespoeld van de regen. Omdat ik zo snel naar het zuiden ben gereisd (ik zit nu op 16 graden zuiderbreedte) heb ik feitelijk de regentijd weer ingehaald, maar in tegenstelling tot in Colombia heb ik nu geluk met het weer. Ik kwam de Nederlandse deelnemers aan de DAKAR-Rally trouwens ook nog tegen in de lokale gringobar (ze kenden de eigenaar), waar hun auto's pontificaal voor geparkeerd stonden.

Na een avondje Copacabana, aan het Titicacameer, zit ik alweer in het vertrouwde La Paz, wat zeker als het zonnetje schijnt echt geen verkeerde stad is, maar dat komt omdat ik de stad ook goed ken. De mengeling van echt traditioneel en modern maakt de stad gewoon boeiend. Afgelopen 2 dagen veel vertrouwde locaties opgezocht en afgesproken met enkele oude bekenden, maar ik heb te weinig tijd om iedereen te zien die ik zou willen zien. Gisteren, zondagmiddag, samen met een vriendin nog op een legendarisch Morenada (lokale dans) festival beland, een stukje omhoog vanuit het centrum, waar ik echt de enige gringo was temidden van een paar duizend Bolivianen. Allerlei verklede dansgroepen, orkesten, parades door de straten, traditionele optredens en uiteraard een hoop bier. Ik wist echt niet waar ik beland was, als vreemde eend in de bijt. Ik had veel aanspraak en kreeg van alle kanten bier aangereikt (je deelt het bier met je omstanders, waarbij uit grote flessen kleine glaasjes worden getapt die steeds in de rondte gaan). Het was wel weer een momentje waarop ik me realiseerde hoe bijzonder Bolivia kan zijn als je mensen kent en mee gaat naar plaatsen waar geen toerist komt. Dat échte traditionele maak je niet zo gauw mee in andere delen van Zuid Amerika.

Tot zover weer een greep uit de gebeurtenissen. Morgen vroeg ga ik alweer richting Arequipa (zo'n 14 uur reizen), waar ik een date heb met een heel leuk meisje, Angelica, die ik vorige week heb leren kennen, de avond voordat ik naar La Paz ging. Donderdagochtend heb ik een vlucht naar Lima, vanwaar ik die avond huiswaarts vlieg, zodat ik vrijdagavond op Schiphol land, als alles volgens plan gaat tenminste.
Foto's staan op http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150441559191198.357467.570821197&type=1

Groeten, Sander