Via koffie naar salsa, en bestolen in Medellin

Ja mensen, het is alweer even geleden, maar ome Senders is still on tour. Op mijn weg van het Caribisch gebied naar het zuiden, zit ik sinds vandaag in Cali, de op twee na grootste stad van Colombia, dat op ongeveer 1000 meter hoogte ligt, en slechts 3.27 graden boven de evenaar. Cali staat bekend als 'Salsa Capital of the world' en om een overschot aan chicas calientes. Het klimaat is warm, tegen de 30 graden, maar droger en dus niet zo benauwd als aan de noordkust. Verder kan ik er nog niet zoveel over vertellen, want ik ben er nog maar net.

Met de nachtbus ben ik van Cartagena naar Medellín gegaan, de Andes in. Cartagena vond ik eigenlijk té toeristisch. En het is jammer dat er dichtbij de stad geen echt mooi strand is. Een typisch Caribisch strand zoals je je dat voorstelt, ligt op ruim een uur varen met een speedboot: Playa Blanca. Hier heb ik een dagje vertoefd en dat was heerlijk. Wit strand, blauwe zee, palmbomen, strandhutjes enz. Ik had hele mooie foto's, maar die ben ik dus kwijt..

Na een busreis van 13 uur kwam ik maandag 12 december aan in Medellín, dat op 1500 meter hoogte ligt en met bijna 3 miljoen inwoners een echte metropool is. Eerste indruk van de stad was positief. Dwars door de stad, die tussen twee bergruggen ligt, stroomt een gekanaliseerde rivier waarnaast een snelweg en een metro loopt, die je voor bijna niks van A naar B brengt. Verder viel me op dat de stad (in ieder geval het gedeelte waar ik me begaf) erg modern, schoon en groen was, en dat de mensen erg vriendelijk en behulpzaam waren. En niet zo opdringerig als veel kustbewoners, die allemaal wat van je willen. Eigenlijk zijn het twee compleet verschillende werelden, de kust en de bergen. De noordkust is wel goed bereikbaar en er is veel toerisme (ook Colombianen zelf). De westkust, langs de stille oceaan, is eigenlijk een soort terra incognita. Het is een van de natste regio's op aarde, met gemiddeld 10000 milimeter per jaar (12 keer zo veel als in Nederland). De meeste plaatsen zijn alleen per boot of vliegend bereikbaar, want infrastructuur ontbreekt vrijwel in deze ondoordringbare kustjungle. De bevolking bestaat voor 90% uit negers, afstammelingen van de slaven. Een groot deel is werkloos en straatarm. Het strand is donkerbruin en ook niet bepaald aantrekkelijk. Dus net als de meeste reizigers, heb ik de westkust rechts laten liggen.

Maar goed, Medellín dus. De stad staat vooral bekend om zijn geweldadige verleden, dat tijdens de Pablo Escobar tour duidelijk werd uitgelegd. Hij was eind jaren ´70 een pionier in de cocaïnehandel. Het drugskartel onder zijn leiding had op een gegeven moment 80% van de wereldcocaïnehandel in handen, wat hem tot één van de rijksten der aarde maakte. Iedereen die hem tegenwerkte, werd of omgekocht of vermoord; 'plata o plomo' was zijn motto. Daarnaast was er de criminele oorlog met het Calikartel, vergelijkbaar met de drugsoorlog die zich vandaag de dag in Mexico afspeelt. In 1991 was Medellín de stad met de meeste moorden ter wereld, niemand was zijn leven zeker. In die jaren was het vrijwel onmogelijk om de stad Medellín te verlaten. Buiten de stad reizen was sowieso in een groot deel van Colombia levensgevaarlijk. Escobar deed overigens wel veel voor de armste Colombianen, bij wie hij erg populair was. Hij liet o.a. huizen bouwen in krottewijken van Medellín. Ook was hij groot dierenliefhebber. Zo liet hij o.a. nijlpaarden invliegen uit Afrika voor in zijn privé dierentuin. Afstammelingen van die nijlpaarden blijken nog steeds in de jungle rond te lopen.

Na zijn dood in 1993 nam het ergste geweld af in Medellín. Er is heel veel geld in de stad gepompt, en dat is goed te zien: wolkenkrabbers, veel dure auto's, goed openbaar vervoer, nette openbare ruimte. De wijk El Poblado, waar mijn hostel lag, is echt mooi met vele restaurants, barretjes, uitgaansgelegenheden en parkjes. Het klimaat is aangenaam, dagelijks rond de 23 graden, maar wel vrij vaak regen.

Hoewel het dus een stuk beter met Colombia gaat, vindt er evengoed nog veel geweld en corruptie plaats, in mafia-achtige vormen, met een paar steenrijke families die veel macht hebben en geen concurrentie dulden. De rondfeestende reiziger krijgt hier weinig van mee, maar als je met de Colombianen praat en een beetje doorvraagt, blijkt dat er nog genoeg ellende is. Maar het gevoel van opluchting en vooruitgang overheerst. Veel Colombianen praten niet graag over het verleden, aangezien het allemaal erg gevoelig ligt.

Pablo zelf gebruikte trouwens nooit cocaïne, in tegenstelling tot menig reiziger hier. Een gram kost omgerekend ongeveer 2 euro, en een Australiër kreeg van een meedenkende Colombiaan het advies om een kilo te kopen, voor 500 dollar... Want dat was immers 'más economico', jaja.. Op zich een lukratief aanbod, want dat zou je in ons land waarschijnlijk voor een redelijk jaarsalaris kunnen verkopen, en in Australië voor nog veel meer. Omdat cocaïne daar vrijwel onbetaalbaar is, lijkt het voor sommige Ozzies de reden om hier in Colombia dan maar even flink hun gram te halen. Hoewel het ook hier gewoon verboden is, is het in steden op iedere (spreekwoordelijke) hoek van de straat verkrijgbaar. Een enkeling raakt eraan verslingerd en blijft in Colombia plakken, of andersom. In Santa Marta ben ik zo'n figuur tegengekomen. Op zich een doodgoeie gast, maar volgens mij gewoon compleet verslaafd, met bijna spastische trekjes. Het is een nogal egocentrische drugs, dus zo iemand zit heel erg in zijn eigen wereldje. Vrij triest om te zien. Cocaïne is bij veel van de Colombianen niet zo geliefd als in de westerse wereld. Ze zien de donkere kant van het hele drugsgebeuren natuurlijk van dichtbij, en ze lijken zich ook meer bewust van de schadelijke werking. Dat is mijn globale indruk tenminste, zoals ik dat in Bolivia ook vond. Aan de andere kant zuipen ze wel weer als gekken.

Maar goed, de Pablo Escobar tour was erg interessant. Je wordt langs allerlei plaatsen gereden die een rol hebben gespeeld in zijn geschiedenis, zoals zijn villa's, zijn graf en een politiebureau, waar een zware aanslag plaats had gevonden. Dat bleek hetzelfde politiebureau waar ik die ochtend aangifte had gedaan wegens beroving. Dat was namelijk op mijn eerste avond in Medellín. Ik ging alleen de stad in en raakte in gesprek met twee vrouwen, waarna we wat gingen drinken. Ik weet niet wat ze in m'n rum hebben gedaan, maar m'n herinneringen daarna zijn vaag. Volgens de Colombianen was dat in ieder geval meest waarschijnlijke verklaring, aangezien het vaker gebeurt dat mensen gedrogeerd worden waarna ze zonder veel weerstand hun creditcard met pincode afstaan, en daar later niets meer van weten. Dat was bij mij gelukkig niet zo. Uiteindelijk was ik mijn camera, telefoon en harddisk met al m'n foto's kwijt... Die zijn dus uit het hostel meegejat. Dat had ik pas de volgende avond in de gaten trouwens. Ik dacht eerst dat ik alleen m'n camera kwijt was. Maar goed, dat was natuurlijk allemaal effe flink kloten. Los van dat ik die dingen kwijt was, begreep ik het ook gewoon niet, ik kan me echt alleen flarden herinneren. En je gaat natuurlijk piekeren over hoe ik het had kunnen voorkomen, of hoe je je spullen misschien nog terug kunt krijgen (op straat speuren naar de daders). Maar dat had natuurlijk allemaal weinig zin. Enfin, het was weer even een wake-up call, en het had ook allemaal erger gekund natuurlijk. het maakt je wel weer effe scherper. Ik kreeg gelukkig veel steun van mensen die het met me hadden te doen, zeker ook van Colombianen zelf. Van verschillende reisvrienden heb ik al foto's overgenomen, en inmiddels heb ik een nieuwe camera gekocht. En die telefoon is ook wel weer vervangbaar.

Ik ben evengoed tot zaterdag in Medellín gebleven. Ben o.a. nog met de kabelbaan de berg opgeweest, waarbij je over de arme wijken zweeft en uiteindelijk op een hoogte 2600 meter in een bos eindigt. Die kabelbaan is gewoon onderdeel van het openbaar vervoer hier, en dat werkt prima. Ook nog een paar redelijke stapavondjes meegemaakt met gezellige mensen. Maar toch kon ik m'n draai nog niet echt helemaal vinden, het was tijd om te gaan, ik was de stad zat. Zaterdag 17 december ben ik naar Manizales gegaan, een mooi busritje door de groene, stijle bergen in de koffieregio. Zondag ging ik naar Hacienda Venecia, een koffiefarm met toeristenverblijf. Heel relaxte locatie in een mooie, groene subtropische omgeving met veel bloemen, waar de kolibri's je om de oren vliegen. Interessante trip door de koffieplantages (waar ik dan ook gelijk alles over wil weten), veel echt verse koffie gedronken en verder eindelijk eens wat gelezen in de tijdschriften die ik meehad.

Het bleek ook een verademing om eindelijk eens geen internet ter beschikking te hebben. Met m'n telefoon had ik continu connectie via WIFI, maar eigenlijk leidt dat alleen maar af. Maandag ben ik vanuit Manizales via Pereira naar Salento gegaan, een toeristendorp op 1800 meter hoogte. Het was tegen de avond dat ik aankwam, het regende bij hooguit 17 graden, maar ik was helemaal in m'n element. De sfeer was zo relaxed, en het was echt lekker om in een klein, overzichtelijk plaatsje te zijn, met amper auto's. Paar topdagen gehad, leuke mensen leren kennen, waaronder een aantal Colombianen (die op vakantie waren en me ook gelijk verblijf in hun huis aanboden in Cali tijdens de feestdagen), gewandeld in de omgeving en bij Valle de Cocora, met de langste palmbomen ter wereld (tot 60 meter) en mooie vergezichten over de groene bergen, lekkere vis gegeten (trucha) en gezellig geborreld in een klein kroegje waar de eigenaar gitaar speelde.

Inmiddels ben ik dus in Cali, dat in een vlak gebied ligt tussen de bergketens in. Ik blijf hier waarschijnlijk tot na de Kerst, want dan vindt hier een groot festival plaats, de jaarlijkse Férias. Nog geen idee wat ik hierna ga doen, ik heb nog 4 weken te gaan. Ik hoop een enigszins goedkope vlucht naar het zuiden (Peru) te kunnen boeken. Anders wordt het bussen via Ecuador. Ik wil graag naar La Paz en Arequipa, maar dat is nog een heel eind.

Tot zover, want het wordt bedtijd.

Allen vrolijke feestdagen toegewenst!

Groeten,
Sander M